6. เจอกันครั้งแรก
1321 คำ
~ย้อนเหตุการณ์กลับไป~
"ร้องไห้ทำไมเหรอ?" เป็นเสียงเข้มถาม ขณะที่บัวชมพูในชุดนักเรียนมัธยมปลายนั่งอยู่ข้างริมแม่น้ำแห่งนึง ช่วงเวลายามเย็นเพียงลำพัง
"เสียงบัวมันไปรบกวนพี่หรือเปล่าคะ?" แต่เธอดันหันกลับไปถาม เผื่อว่าเสียงร้องไห้มันจะรบกวนคนแถวนั้น แม้จะหลบมานั่งเงียบๆ คนเดียวแล้ว
"ไม่อ่ะ ชีวิตฉันว่าเศร้าแล้วแต่ทำไมดูเธอเศร้ากว่า ทั้งที่ตัวก็แค่นี้เอง" ร่างสูงในชุดนักศึกษามหาลัยหลุดรุ่ย มาทิ้งกายบนเก้าอี้ตัวยาว
"สอบไม่ติด บัวสอบเข้ามหาลัยที่คุณพ่อหวังไว้ไม่ติด" ศรีษะเล็กก้มลงทำผมเปียทั้งสองข้างติดโบว์สีขาวหล่นห้อยตาม
"เรื่องแค่นั้นเองโครตจิบๆ ชีวิตเธอจะมีแค่ที่มหาลัยนั้นเหรอ?"
"ค่ะทุกคนหวังเอาไว้" มือบางรับเอาผ้าเช็ดสีเข้มของสิงห์มาซับน้ำตา
"มหาลัยอื่นก็มี เด็กโรงเรียนแบบเธอมีที่ให้เข้าตั้งเยอะจะไปกลัวอะไร เรื่องแค่นี้มันไม่ได้ครึ่งของชีวิตเธอหรอกนะ"
"แต่ยังทำทุกคนผิดหวัง..."
"แล้วทุกคนของเธอทำไมไม่เข้าใจเธอบ้างล่ะ วันก่อนแถวนี้มันมีพวกโรคจิตตามเด็กนักเรียน ยังไงก็ระวังหน่อยแล้วกัน"
"ขอบคุณนะคะ" เธอก็ไม่กล้าจะใช้ของคนอื่นให้เปื้อนสกปรก เลยนำผ้าเช็ดหน้าเขาวางบนตักเล็ก แล้วหยิบทิชชู่ที่กำไว้ขึ้นซับตาแทน
"ถ้าฉันเป็นพี่ชายเธอจะตีมือให้ ผู้ใหญ่ให้ของแล้วก็ใช้ไปสิ หรือว่าหยิ่งไม่ใช้ของถูก"
"ไม่ใช่นะ บัวกลัวของพี่เปลื้อนต่างหาก ว่าแต่ที่บอกว่าผู้ใหญ่นี่อยู่ปีไหนคะ?" เสียงใสถาม แม้ว่าจะถูกอีกฝ่ายหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมาซับน้ำตาให้ นับว่าเป็นครั้งแรกที่มีคนดูแล เพราะตั้งแต่เล็กจนโตมาบุพการีสั่งสอนให้ทำด้วยตัวเองมาตลอด
"ปี่สี่แล้วจะเรียนจบไม่จบก็อีกเรื่องนึง หน้าฉันแก่หรือไงแต่ก็นะเปลี่ยนมาหลายที่แล้วล่ะ"
"หลายที่เลยเหรอ ฟังดูเก่งจัง"
"เก่งอะไรของเธอ ฉันหมายถึงว่าฉันมีเรื่องทะเลาะจนเรียนไม่จบต่างหาก...ซื่อดีนะ" เขายัดผ้าเช็ดหน้าผืนเดิมให้เด็กสาว
"ก็ฟังดูมีประสบการณ์เยอะดี ว่าแต่พี่ชื่ออะไรคะ ไว้บัวจะมาทักทายทีหลังอีกนะ" พออีกฝ่ายบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ เธอเลยนำผ้าเช็ดหน้าขึ้นสั่งน้ำมูกใส่เสียงดัง
"สิงห์"
"งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" นิ้วก้อยเรียวเล็กยกขึ้นชูให้คนมองเข้าใจ แต่เขาทำหน้าส่ายปฏิเสธไปมา
"หมายความว่าไงฉันไม่ใช่เด็กหรอกนะ ไม่ไร้สาระแบบนี้"
"แค่จิ้มๆ เอง" เธอเลยทำให้เขาดูด้วยการยกนิ้วก้อยไปจิ้มที่นิ้วก้อยของสิงห์ เหมือนกับว่ามีเขาเพิ่มมาเป็นเพื่อนอีกหนึ่งคน เพราะรับรู้ได้ในความหวังดี
"หึ..โครตไร้สาระชะมัด" สิงห์หลุดยิ้มส่ายหน้าสองสามที
"บัวคงต้องกลับก่อนแล้วค่ะ คุณพ่อน่าจะมารับแล้ว" เด็กสาวรีบลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเรียนสีดำใบใหญ่ หลังจากที่เห็นบิดาส่งข้อความมาบอก
"แล้วพรุ่งนี้ฉันจะได้เจอเธออีกไหมบัว" ร่างสูงลุกขึ้นยืนตาม
"น่าจะได้เจอนะ บัวมาที่นี่เกือบทุกวัน แล้วก็นี่ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ" มือบางล้วงเอาลูกอมห่อเล็กๆ สีชมพูไปยัดใส่ในมือหนา ก่อนจะนำผ้าเช็ดหน้าเปียกชุ่มคืนด้วย
ปัจจุบัน_
ร่างอรชรในชุดนอนนั่งพักเหนื่อยอยู่ท้ายเตียง ตอนที่เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาใหม่ๆ จับผ้าขนหนูผืนเล็กยกขยี้ผมยาวเปียกชุ่ม
ช่วงเวลานั้นเธอดันไปนึกถึงการเจอกันกับสิงห์ครั้งแรก ตอนนั้นเขาอาจจะดูเลวร้ายต่อสายตาคนอื่น แต่ยกเว้นกับเธอมากๆ จนกระทั่งวันนี้ที่เจอกันในรอบสี่ปีกว่า กลายเป็นคนละคนทำให้ใจดวงน้อยๆ แหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี
"เจ็บไปทั้งตัวจริงๆ วันนี้" บัวชมพูยกนิ้วข้างที่มีบาดแผลดู โดนหมอเย็บไปถึงสองเข็ม แล้วเธอก็ได้แวะร้านขายยา ซื้อยาคุมรับประทานป้องกันเหตุการณ์ที่เกินคาดหวังเกิดขึ้นอีก
ก็อก~ ก็อก~
"คุณบัวคะ นี่ป้าฉวีเองนะคะ"
"อ่อค่ะ แป๊บนึงนะคะ" ร่างอรชรรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วตรงไปเปิดประตูให้ป้าแม่บ้าน
"อาหารค่ำเสร็จแล้วค่ะ ป้าเลยมาตามนึกว่าคุณบัวหลับไปแล้ว"
"ค่ะ บัวไปตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ คุณหมอให้ยาไว้ทานหลังกินข้าวด้วย" เสียงหวานบอก รีบนำผ้าขนหนูไปผึ่งไว้บนเก้าอี้ เร่งฝีเท้าเดินตามป้าแม่บ้านออกมารวดเร็ว
"คุณบัวทานได้ตามสบายเลยนะคะ ของคุณสิงห์ไปทานในห้องทำงานแล้วค่ะ"
"ค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ" ร่างอรชรไปรอรอช้ารีบไปทิ้งกายบนเก้าอี้ จะเป็นโต๊ะอาหารติดริมระเบียงไม้กว้าง รอบด้านก็เป็นบรรยากาศธรรมชาติทั้งหมด มีเสียงแมลงยามค่ำคืนร้อง
"....." พอเธอจะก้มหน้าตักอาหารรับประทาน ใจนึงก็คิดถึงบุพการีไม่รู้ว่าจะหายโกรธหรือยัง แต่เธอก็มีเหตุผลส่วนตัวมากๆ ที่ไม่ยอมไปแต่งงานกับศักดิ์ดา
"คุณบัวต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ เดี๋ยวมดแดงจะเตรียมเอาไว้ให้" เสียงสาวใชมาเอ่ยถาม ทันเห็นว่าบัวชมพูนั่งเหม่อไปชั่วขณะก็รู้สึกเห็นใจ ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอถึงเข้ามาอยู่ในบ้านอย่างฉุกละหุก แต่มาถึงก็เป็นเมียเจ้านายทันที
"ไม่รับอะไรเพิ่มแล้วค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว"
"คุณบัวชอบบรรยากาศที่นี่ไหมคะ" มดแดงมายืนพิงขอบระเบียงถาม
"ชอบสิ ดูสงบนะ"
"จริงสิคะ เห็นป้าฉวีบอกว่าคุณบัวเรียนจบเมืองนอกด้วย มันเป็นแบบไหนคะมดแดงอยากรู้" คนถามรีบมาย่อตัวลงข้างบัวชมพู มีสีหน้าตื่นเต้นรอฟัง
"วุ่นวายมากเรียนก็หนัก แต่ยังไม่ได้เที่ยวหรอกมีงบไปเรียนจำกัดน่ะ" เสียงหวานบอกอย่างไม่อาย
"วุ่นวายนี่คนเยอะเหรอคะ"
"ใช่ทรถก็ติดต้องเดินไปเรียนทุกวัน บัวนี่เหมื่อยขาแทบจะแย่เลยนะ" ระหว่างเล่าไปด้วยเธอก็ทานอาหารอร่อย ช่างน่าแปลกเมนูธรรมดาแต่รสชาติกลมกล่อมไปทุกอย่าง
"ถึงว่าล่ะพ่อเลี้ยงไม่ยอมไปในเมืองบ่อย วันๆ ก็อยู่แต่ในไร่"
"พ่อเลี้ยงของมดแดงนี่อยู่แต่ในไร่เหรอ?" จู่จู่เธอนึกสนใจเรื่องของสิงห์ขึ้นมา
"ค่ะ ถ้าไม่มีงานอะไรหรือไปส่งสินค้า พ่อเลี้ยงก็อยู่ในไร่ตลอด" มดแดงยังชี้ไปตามภาพต่างๆ ติดบนฝาผนังบ้าน ทำให้บัวชมพูรีบรับประทานแล้วไปชะเง้อมอง
"พ่อเลี้ยงของมดแดงหน้าตาไม่เปลี่ยนไปเลยนะ..ยกเว้นนิสัย" มือบางจับแก้วน้ำดื่มกระดกจิบ ระหว่างไล่ดูภาพเก่าที่มีสิงห์อยู่ในนั้น แล้วแทบจะทุกภาพก็สื่อความหมายไปในทางความสำเร็จต่างๆ ของไร่แห่งนี้
"พ่อเลี้ยงเป็นคนปากร้ายแต่ใจดีนะคะ จนคนงานออกลูกออกหลานในไร่ก็มีที่ให้กินให้นอน บางคนยังเรียนดีได้ไปในเมืองอีก"
"อะไรจะดีขนาดนั้น" หน้าสวยใสส่ายไปมาไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเดินไปหยุดมองภาพนึง มันเป็นภาพวิวข้างแม่น้ำแห่งนึง ซึ่งถ่ายเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน จากด้านหลังใครบางคน...
"....."
..............
- ผู้เขียน
