เด็กของคุณท่าน

ภายในคฤหาสน์เรซากิ ณ บัดนี้เจ้าของประมุขบ้านกำลังเคร่งเครียดเรื่องงานมากโดยเฉพาะหุ้นส่วนบริษัท ราชันย์ เรซากิต้องการให้น้องสาวรักษาบริษัทของเขา ซึ่งมีเศรษฐีหนุ่มตระกูลมิลเลอร์มาเป็นหุ้นส่วนบริษัทกับเขาร่วมกัน ตอนนี้น้องสาวสุดแสบของเขาก็เรียนจบจากต่างประเทศแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะต้องส่งน้องสาวไปหาเขาตามคำสัญญาที่ให้ไว้ตอนยัยรินเด็กๆ "ทำหน้าเคร่งเครียดแต่เช้าเชียว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะเสี่ย" หนูฟาง ภรรยาสาวของเขาเอาอาหารเช้ามาตั้งโต๊ะ เห็นใบหน้าคมเครียดมากก็อดเป็นห่วงไม่ได้ "ก็เรื่องในงานบริษัทธรรมดานั่นแหละหนูฟาง แต่หนูไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแต่ยัยรินอยู่ไหนล่ะ" ท่านประธานหนุ่มเอ่ยถามหาน้องสาวสุดแสบเพียงคนเดียวที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเมื่อวานนี้หลังจากรับใบปริญญาตรีเสร็จ วันนี้เช้าไม่เห็นยัยระรินลงมาจากข้างบนบ้าน หนูฟางแอบถอนหายใจเบาๆ "เมื่อคืนนี้หนูเห็นน้องรินออกไปเที่ยวฉลองเรียนจบกับเพื่อนนะคะ สงสัยคงจะไม่กลับมา" ไม่ทันที่หนูฟางพูดจบ มีเสียงรถสปอร์ตแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านทันที คุณหนูระรินจอมแสบ อายุยี่สิบห้าปี ออกไปเที่ยวฉลองกับเพื่อนจนดึกดื่น กลับบ้านตัวเองไม่ไหวจึงไปนอนค้างบ้านเพื่อนแทนก็เลยกลับบ้านตอนเช้านี่แหล่ะ "กว่าจะกลับมาได้นะยัยริน เป็นไงฉลองกันจนดึกดื่นสิน่ะ" พอมาถึงก็ถูกพี่ชายแขวะใส่ "พี่ราชันย์ รินเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ขอรินได้พักหน่อยได้ไหมคะ ค่อยคุยกันทีหลัง" หญิงสาวเหนื่อยอยู่จึงไม่อยากคุยกับพี่ชายตอนนี้ ดูก็รู้ว่าต้องคุยเรื่องงาน! "ไม่ พี่มีเรื่องสำคัญมากจะคุยกับน้องริน ซึ่งยัยรินเป็นคนเดียวที่จะช่วยบริษัทของเราสองคนได้" คนเป็นพี่ชายบอกให้เมียออกไปดูแลลูกก่อน หนูฟางเข้าใจก่อนจะขอตัว ร่างบางในชุดเดรสสีแดงทิ้งตัวลงโซฟาอ่อนนุ่มที่ห้องโถงใหญ่อย่างเบื่อหน่าย โดยมีพี่ราชันย์เข้ามาหาน้องสาวเพื่อคุยเรื่องงานที่สำคัญมาก "พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับรินก็พูดมาเถอะค่ะ รินอยากพักผ่อน" "พี่อยากให้น้องช่วยพี่และบริษัทของเรา ซึ่งท่านริชแมน หุ้นส่วนใหญ่ของเรา เพื่อช่วยให้บริษัทเรซากิไม่ต้องตกเป็นของท่าน ท่านริชแมนต้องการตัวรินเพื่อรักษาบริษัทของเรา" "ไม่! รินจะไม่ยอม ไม่มีใครบังคับรินได้แม้แต่ตัวพี่ราชันย์เอง" "ระริน!" คนเป็นพี่ชายจนถึงต้องลุกขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับน้องสาวสุดดื้อรั้นที่ลุกขึ้นมาก่อนหน้านี้ "รินไม่ไปนะคะพี่ราชันย์ ไอ้แก่ตัณหากลับ แค่คิดก็ขยะแขยง อี๋!" ใครๆก็รู้ว่ามหาเศรษฐีหนุ่มวัยกลางคนที่ชื่อริชแมน อายุสามสิบห้า ด้วยความที่เขาชอบใช้ชีวิตโสดอิสระยังไม่มีเมีย ก็มีสาวน้อยสาวใหญ่เข้ามาพัวพันอยู่ตลอด หนูรินไม่ชอบผู้ชายมักมากด้วยกามแถมคิดว่าแก่แล้วยังไม่เจียมตัวอีก ระรินเกลียดท่านริชแมนจนเข้ากระดูกดำ! "แต่รินต้องไปอยู่กับเขา ไปเป็น 'เด็กของคุณท่าน' ตามคำสัญญาของพี่ให้ไว้กับท่าน" "คำสัญญาบ้าบออะไรของพี่ ไม่เห็นเกี่ยวกับรินสักหน่อย หมดเรื่องแค่นี้ใช่ไหมคะ รินจะขึ้นไปพักผ่อน" "ยัยริน!" ราชันย์หมดคำที่จะพูดกับน้องสาวสุดแสนที่จะดื้อรั้น ระรินเดินหน้ามุ่ยขึ้นมายังห้องส่วนตัวของตนก่อนจะนอนเอนหลังบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เธอไม่ชอบถูกบังคับโดยเฉพาะเรื่องนี้ หนูรินถูกเลี้ยงมาเอาแต่ใจตัวเองตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนโต นิสัยนั้นก็ยังไม่เคยเปลี่ยน เนื้อคู่ของเธอขอให้เลือกเองดีกว่า! "เฮ้อ!" หญิงสาวตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ให้สดชื่นกว่าเดิม "ไอ้แก่ตัณหากลับ แก่แล้วก็ยังไม่เจียมตัว ฉันไม่ยอมไปเป็นเด็กของมันหรอก แค่คิดก็... อี๋" ระรินไม่ยอมหรอก ไอ้แก่ลามก ขออย่าได้เจอกันอีกเด็ดขาด! . . . (คฤหาสน์มิลเลอร์) ร่างชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปีแต่โครงใบหน้าหล่อเหลาเหมือนคนที่อายุอ่อนยี่สิบห้าปีกว่า เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "ไม่เป็นไร ฉันมีวิธีของฉันที่จะต้องจัดการยัยเด็กดื้อรั้นคนนั้นตามฉบับของฉันเอง ยังไงฉันต้องทำตามสัญญาของเราสองคนไว้ให้ได้คุณราชันย์" ริชแมนวางสายจากหุ้นส่วนของเขาก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นรูปหน้าจอมือถือของตนเป็นรูปของยัยเด็กคนนั้น ระรินของเขา! คำสัญญาที่เขาให้ไว้กับราชันย์เพื่อนสนิทของตนเมื่อตอนที่ยัยเด็กแสบอายุได้เพียงเก้าขวบ ชายหนุ่มรักและผูกพันเด็กคนนี้มาก จนเธอโตเป็นสาวสวยสะพรั่งอายุสิบเก้าปี เขาละสายตาจากหนูรินแทบไม่ได้ ริชแมนเป็นคนส่งเงินให้เธอได้เรียนจบปริญญาตรีตามที่หล่อนตั้งใจเอาไว้เพื่อแลกกับบริษัทของราชันย์ไม่ต้องตกเป็นของเขา "อีกไม่นานเธอก็จะต้องตกอยู่ในอ้อมอกของฉัน ยัยหนูรินของพี่" และมันก็ครบสัญญาที่ราชันย์ให้ไว้กับเขาแล้ว เขารู้ว่าจะต้องจัดการยังไง! ________ -เช้าวันต่อมา- ราชันย์และระรินต้องเข้าที่บริษัทแต่เช้าเพื่อประชุมเร่งด่วนที่บริษัท ส่วนพี่สะใภ้ใหญ่และหลานๆให้การ์ดดูแลอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ "หุ้นส่วนใหญ่ของพี่ไม่เห็นจะเข้ามาที่บริษัทแม้แต่สักครั้ง น้องว่าเขาไม่ยักจะสนใจหรอก น้องไม่อยากเจอหน้าเขา" หลังจากที่ประชุมกันเสร็จ น้องสาวตัวแสบก็เข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายด้วยความไม่พอใจที่ตนต้องตกไปเป็นเด็กของคุณท่าน มันน่าอดสูสำหรับเธอมากแค่ไหน "ยัยริน ทำไมพูดจาถึงท่านริชแมนแบบนั้น ท่านเป็นผู้มีพระคุณต่อเรามากโดยเฉพาะน้อง น้องรู้ไหมว่าใครส่งเสียน้องเรียนตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงขั้นจบปริญญาตรี ไม่ใช่พี่นะ" มันถึงเวลาที่คนเป็นพี่ชายจะต้องเอ่ยบอกความจริงแก่น้องสาวสักที บางทียัยรินอาจจะยอมทำตามคำสัญญาไว้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องมาเอาแต่ใจอยู่แบบนี้ "ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร?" เธอนึกไม่ออก ต้องให้พี่ชายเฉลยซะแล้ว "นึกไม่ออกจริงๆเหรอ" พี่ชายนึกสนุกที่ได้แกล้งน้องสาวหัวดื้อรั้นเหมือนเมียเขาไม่มีผิด "ถ้านึกออก น้องจะถามพี่ทำไมล่ะคะ" "คนใกล้ๆตัว ท่านริชแมนยังไงล่ะ" "ว่าไงนะ!" หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเขา คนที่เธอชิงชังมากที่สุด คนเงินหนาทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง "ทำหน้าแบบนี้ตกใจมากสิน่ะที่เป็นท่าน เพราะอย่างนี้พี่ก็เลยต้องจำใจบังคับน้องรินทำเพื่อทดแทนบุญคุณของท่านที่ส่งเสียน้องเรียนให้จบ" ไม่ทันที่ราชันย์พูดจบ น้องสาวตัวแสบที่อึ้งช็อคอยู่ชั่วขณะกลับเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องทำงานท่านประธาน "หวังว่ายัยรินคงจะคิดได้หรอกนะ พี่จะได้สบายใจสักทีที่มีคนดูแลน้องได้!" . . . @ห้างสรรพสินค้า ระรินแอบหงุดหงิด ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าหงุดหงิดมากจะดีกว่าเพราะใบหน้าแสนอ่อนหวานกลับกลายเป็นบูดบึ้งตึงมาเดินห้างเพื่อคนเดียวเพื่อระงับอารมณ์ขุ่นมัวในใจ "ขอโทษด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณจะเอาของนี้ไหม ผมเห็นคุณเหม่อลอยอยู่ตั้งนาน" เสียงเข้มทุ้มใหญ่เอ่ยถามเธออย่างนุ่มนวลทำให้ระรินหลุดจากภวังค์ก่อนจะหันหน้ามาทางผู้ชายคนนั้นอย่างตกตะลึงในออร่าความหล่อเหลา เข้มๆแต่เป็นสเปคที่เธอชอบมาก "เอ่อ ฉันขอโทษค่ะพอดีใจลอยไปนิดหนึ่ง คุณหยิบเถอะค่ะ ฉันขอตัว" ทำไมหัวใจเธอถึงใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะขนาดนี้ ตึกตักๆๆ ตึกตักๆ "แอร์ในนี้ก็เย็นดีแต่ทำไมคนสวยถึงได้หน้าแดงด้วยล่ะครับ หรือว่าไม่สบายให้ผมไปหาหมอไหม" "มะ ไม่ต้องค่ะ ฉันสบายดี ฉันขอตัวก่อนนะ" ยัยคุณหนูผู้ปิดหัวใจกลับมีปฏิกิริยาอาการใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "เดี๋ยวก่อนสิครับคุณ" "คะ?" "ผมคิดว่าอยากมีเรื่องจะคุยกับคุณคนสวย เราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันไหม ผมเลี้ยงข้าวให้คุณ" อุ๊ย เจอผู้ชายหล่อตรงสเปคแล้วยังชวนมาเลี้ยงทานข้าวอีก แบบนี้มันโครตดีชัดๆ ผู้หญิงคนนั้นไม่รับก็บ้าแล้ว "ไปค่ะ อุ๊ย เอ่อ มันจะดีเหรอคะที่ชวนผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่ฉันไม่ปฏิเสธค่ะ" ระรินส่งยิ้มหวานแก่ชายหนุ่มหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ "ครับ" ผู้ชายหน้าหล่อที่ตรงสเปคของหนูรินไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนแต่เป็นคุณท่านริชแมน คนที่เธอคิดว่าเป็นไอ้แก่ลามกตัณหากลับแต่แท้จริงแล้วเป็นชายหนุ่มรูปงามต่างหาก เพียงแต่เธอไม่เคยเห็น "ใครจะบอกชื่อของตัวเอง บอกก็รู้หมดนะสิยัยเด็กตัวแสบ!" เขาคิดอะไรบางอย่างที่จะสั่งสอนยัยหนูระรินให้รู้ว่าอย่าเล่นกับไฟ!