เฟอร์กัล
ผมกอดเธอแน่น แน่นจนได้ยินเสียงสะอื้นของเธอสั่นสะเทือนอยู่ในอก กลิ่นเลือดคละคลุ้งอยู่ในอากาศ แต่ผมไม่ได้รู้สึกถึงกลิ่นนั้นเลย เพราะสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกตอนนี้ คือ ‘เธอยังอยู่’ ยังมีลมหายใจ แม้ตัวจะสั่น หอบสะอื้น ร่างกายมีรอยฟกช้ำ เสื้อหลุดรุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิง
แค่คิดว่าเกือบเสียเธอไป หัวใจผมมันเหมือนจะหยุดเต้น ผมไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน ไม่เคยรู้เลยว่าความกลัว มันจะทรมานขนาดนี้
"ฉัน…ขอโทษนะ หอม" เสียงผมสั่น หัวใจปวดร้าว
"ไม่เป็นไร...คุณมาแล้ว" เธอตอบทั้งน้ำตา มือบางเกาะเสื้อผมแน่น เหมือนกลัวผมจะหายไปอีก
เธอไม่รู้หรอกว่า ตอนที่ผมได้ยินข่าวว่าเธอถูกจับตัวไป ผมแทบขาดใจตายคาที่ ในหัวผมตอนนั้น ไม่มีคำว่างาน ไม่มีคำว่าศัตรู ไม่มีแม้แต่คำว่าแผนการ มีคำเดียว ‘เตยหอม’
ผมพยายามกลั้นอารมณ์ไว้มาตลอด พยายามบอกตัวเองว่า ต้องนิ่ง ต้องมีสติ แต่พอเห็นเธออยู่ตรงหน้า ถูกพวกเหี้ยพวกนั
