โอตารุตอนกลางวันเหมือนภาพวาดที่มีชีวิต บ้านไม้สไตล์ญี่ปุ่นเรียงรายอยู่สองฝั่งถนน มีหิมะเกาะตามขอบหลังคาและต้นไม้ระยิบระยับ แดดอ่อน ๆ ส่องลอดลงมาบนทางเดินที่ปูด้วยหิน น้ำในคลองใสสะอาดจนเห็นปลาว่าย
ฉันกับคุณเฟอร์กัลเดินจับมือกันอยู่ริมคลอง บางครั้งก็หยุดแวะร้านขนม ซื้อของกินเล่นไปตลอดทาง
"อร่อยมั้ย" เขาถามฉันที่อมโมจิไส้สตรอว์เบอร์รีอยู่เต็มปาก
"อือออ อร่อยมากกก" ฉันตอบเสียงอู้อี้แล้วส่งไปให้เขาชิมบ้าง
"อย่าให้พุงแตกจริงล่ะ" เขารับไปกัดหนึ่งคำก่อนยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู
ฉันยิ้มกว้าง เดินกระโดดเหยาะ ๆ อยู่ข้างเขาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ก่อนเราจะหยุดที่หน้าคาเฟ่เล็ก ๆ ตกแต่งด้วยไม้ไผ่และผ้าม่านญี่ปุ่นสีฟ้าอ่อน
"เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง" เขาบอกแล้วเดินเข้าไปด้านใน ทิ้งฉันไว้หน้าร้านกับไอน้ำร้อนจากแก้วโกโก้ในมือ
ฉันยืนรอ ชมวิวไปพลาง จิบโกโก้ไปด้วย อากาศเย็นจัดจนลมหายใจเป็นไอ แต่หัวใ
