บนเครื่องบินส่วนตัว
ผมนั่งมองเตยหอมที่กำลังจ้องมองผ่านกระจกชมวิวก้อนเมฆอย่างตื่นตาเหมือนเด็ก ข้าง ๆ คือเซรินที่หลับตาอยู่เงียบ ๆ พร้อมผ้าห่มผืนเล็กที่เตยหอมยื่นให้ก่อนเครื่องขึ้น
ผมไม่ได้บังคับใคร ผู้หญิงของมันเต็มใจกลับมาด้วย เธอบอกว่า ที่ญี่ปุ่นไม่ปลอดภัยกับเธออีกต่อไปแล้ว มาไทยก็ยังมีเตยหอมกับผมที่ใจดีกับเธอ ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่า ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เตยหอมอาจจะเกลียดเธอไปตลอดกาล รวมทั้งผมด้วย
กลับจากเที่ยวญี่ปุ่น วันต่อมาเตยหอมก็กลับไปเรียนทันที พอเลิกเรียนก็รีบกลับมาบ้าน กลัวเพื่อนที่พากลับจากญี่ปุ่นจะเหงา
ไม่รู้ว่าทั้งสองคนทำไมถึงถูกชะตากันขนาดนั้น อยู่ด้วยกันได้ทั้งวัน ไม่ว่าผมจะหาเหตุผลสาเหตุอะไรให้เธออยู่ห่างจากผู้หญิงคนนั้น เตยหอมก็จะมีเวลาไปหาเธอได้เสมอ ดูแลกันราวกับญาติมิตรจริง ๆ
"คุณเฟอร์กัลคะ" เสียงเล็กดังมาก่อนที่ประตูห้องทำงานผมจะถูกเปิดออกอย่างไม่เกรงใจนัก
"หืม?" ผม
