EP.4 เจ๊บีเหิน...
641 คำ
บ้านมะลิ
"โอ๊ยย! ซวยแม่งโคตรซวย อยู่ๆเป็นหนี้ 5ล้าน จะเอาที่ไหนใช้เขาวะ เสือกใจร้อน เฮ้อ" มะลิล้มตัวลงนอนอย่างแรงบอกตามตรงว่าตอนนี้โคตรท้อเลย
เช้าต่อมา09.30น.
บ้านเจ๊บี
"หวาดดี เจ๊บี.....เหิน" มะลิตะโกนเรียกด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง
“เชิญมาเบิร์น.. ถุ้ยย! อีมะลิ” เจ๊บีพูดขณะเดินมารับมะลิที่หน้าบ้าน
“ฮ่าๆ ว่าแต่หนูมีเรื่องจะถาม เจ๊ไปตบอีภามาอีกละเหรอ?”
“เออปากดี อีกะหรี่ซ่อง! ...มันนี่รถไฟเข้าไปทีคือหลงทางนะกูบอกก่อน” เจ๊บีจีบปากจีบคอพูด
“โหยย ฮ่าๆ”
“ขายได้กี่พวงอะวันนี้?” เจ๊บีถามกลับ
“20 คนไม่ค่อยซื้อจะเอาแต่เบอร์โทรหนู”
“มึงก็ให้ไปสิ”
“เบอร์โทรศัพท์?”
“เบอร์รองเท้าอีส้นตีน!”
“ฮ่ะๆ งั้นหนูไปก่อนนะ ว่าจะไปขายต่อที่ผับดังตรงนั่น เห็นว่าเปิดใหม่คนเยอะมากเลย”
“เออดีๆ กูจะร้อยมาลัยเผื่อๆไว้ ระวังตัวด้วย กูเคยสอนว่าไงเวลามีเรื่อง...”
“ด่าก่อนแล้ววิ่ง อย่าให้มันถึงตัวปีนเสาไฟฟ้าได้ก็ให้ปีน” มะลิตอบอย่างมั่นใจ
“ดีมาก เยี่ยม!” เจ๊บีตบบ่าเล็กพร้อมยกนิ้วโป้งให้มะลิ
“เจ๊ สมมุตินะ ถ้าเราติดหนี้ประมาณ 5ล้านเเล้วไม่ใช้คืน เขาจะเอาเราเข้าคุก งั้นเราต้องติดคุกกี่ปี??”
“อีมะลิ ถ้ามึงติดหนี้ 5ล้านมึงได้อยู่ในคุกจนขนหงอกอะกูบอกเลย” เจ๊บีหัวเราะ
“เฮือกก” มะลิกลืนน้ำลายดังจนเจ๊บีเริ่มสงสัย
“มึงไปทำเชี่ยไรมา??”
“ปะ...เปล่าแค่ถามเล่น ฮ่าๆ”
มะลิไม่อยากให้เจ๊บีเป็นห่วงเธอจึงเลือกจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้คนเดียว
"หนูไปขายมาลัยก่อนนะเจ๊ เอ๊ะว่าแต่บุษบาล่ะ?" มะลินึกขึ้นได้จึงถามอย่างสงสัย
“นั่งปักผ้าอยู่ เห็นว่ามีคนสั่งปักลายดอกเชี่ยไรไม่รู้ที่เสื้อ มันนั่งจิ้มตั้งแต่ตี5ละ ตาบอดไม่รู้เวลานึกว่าเช้าเเล้ว กูล่ะสงสาร ฮ่ะๆ”
“เป็นบุษบาก็ดีนะ ไม่ต้องมองเห็นอะไรให้เป็นทุกข์”
“ดีเชี่ยไร คนตาบอดไม่ได้เป็นไข้หวัดใหญ่!! มันเป็นเเล้วหายไม่ได้นะ” เจ๊บีขมวดคิ้ว
“ได้ดิ ผ่าตัดตาไงเจ๊”
“พูดโง่ๆ คิดให้ดีว่าอย่างเราๆ จะเอาปัญญาที่ไหนมาผ่าตัด ลำพังจะหาเงินมาเเดกข้าวยังยากเลย”
“นั่นสิ...”
พอมะลิคิดถึงเรื่องเงินเธอหน้าเศร้าทันทีเพราะมีหนี้ที่ติดเขาไว้เป็นจำนวนมาก จะหาจากไหนมาใช้คืนยังไม่รู้เลย
สนามมวย
ตุบ ตุบ เสียงกระสอบทราย
"ว่าไงอีมะลิ มาส่งมาลัยเหรอ" เจ้าของค่ายมวยเห็นมะลิเข้ามาจึงเอ่ยทัก
“ใช่จ้ะ 20พวงนะครูสง”
“เออ ขยันจริงๆ แต่มึงไม่มาดูไอ้นทีต่อยมวยวะได้ที่สองเลยนะประจำจังหวัด” ครูสงบอก
“ไม่อะ หนูต้องเร่งเก็บเงินเลยขายมาลัยวนๆจ้าา” มะลิพูดลากเสียง
ตึกๆ เสียงเดินมา
"คิดถึงมะลิจังเลย" ชายหนุ่มผู้มาใหม่เรียกมะลิเสียงหวาน
“ขอบใจ! แต่ต้องไปแล้ว” มะลิหันไปตอบเป็นพิธี
“โธ่มะลิ อยู่เป็นกำลังใจให้ฉันซ้อมมวยหน่อยสิ” นทีอ้อน
“ฉันอยู่หรือไม่ ก็ไม่สำคัญหรอกนะ ฉันไม่ใช่กระสอบทราย ไม่ได้มีประโยนช์ขนาดนั้น!”
นทีเป็นชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ตรงระเเวกบ้านมะลิ เป็นคนหน้าตาดีขาวสูง เขาต่อยมวยเป็นอาชีพหลงรักมะลิมาตั้งแต่เด็กๆ
ตึกๆ เสียงมะลิเดินออกไป
"เลิกหวังจะจีบมันเถอะ ฮ่ะๆ" ครูสงแซวที
- ผู้เขียน
