เศษซากรักวันไร้ค่า

ตอนที่6 เจ็บให้จำ

สุดท้ายแล้วเขมิกาจำต้องนั่งรถมากับธามธาราเพื่อไปยังโรงพยาบาลในวันนี้ ความเงียบภายในรถทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมากจนแทบหายใจไม่สะดวก ก่อนที่โทรศัพท์มือถือของเขาจะส่งเสียงดังขึ้นถี่ระรัว

"ครับมะลิ ผมขับรถอยู่"

"ธามอยู่ไหนคะ มะลิรู้สึกไม่สบายเลย มาหาหน่อยได้ไหม?" เสียงปลายสายออดอ้อนออเซาะดังให้ได้ยิน

"เป็นอะไรครับ เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลยนะ"

"เวียนหัวและอาเจียนค่ะ ไม่รู้เป็นอะไร"

"งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปรับนะครับ จะได้ไปโรงพยาบาลด้วยกันเลย ตอนนี้ผมก็อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของมะลิด้วย"

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมะลิเปลี่ยนชุดรอนะคะธาม"

"ครับ ประมาณยี่สิบนาทีนะผมจะถึงที่นั่น"

สายโทรศัพท์ถูกตัดลง เขมิกาได้ยินทุกบทสนทนาเพราะเขาเปิดสปีกเกอร์โฟนคุย ทำให้เธอต้องหันหน้าไปมองและยอมพูดคุยกับเขาก่อนอีกครั้ง

"เดี๋ยวเข็มนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้นะคะ พี่ธามจะได้ไม่เสียเวลา"

"เสียเวลาอะไร ยังไงก็เป็นทางผ่านอยู่แล้ว แค่แวะไปรับมะลิแป๊บเดียวทำไมต้องมีปัญหาด้วย"

น้ำเสียงที่พูดกับเธอช่างแตกต่างกับเวลาที่คุยกับผู้หญิงคนนั้นนัก เขาไม่ได้หันหน้ามามองกัน เขมิกาจึงได้แต่มองเศษเสี้ยวใบหน้าหล่อของเขา ก่อนจะหันหน้าออกไปทางซ้ายมองดูภายนอกรถแทน ความรู้สึกมากมายก็ตีตื้นขึ้นท่วมอก ได้แต่ข่มอารมณ์และความน้อยใจ เสียใจเอาไว้ไม่ให้ใครได้เห็น ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศภายในรถอีกครั้ง ทำให้เขมิกาได้นั่งคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตของเธอ..

เขมิกานั่งรอธามธาราอยู่ภายในรถ เพราะในเวลานี้เขาขึ้นไปรับมัลลิกาอยู่บนห้อง เพียงไม่นานหลังจากนั้น คนทั้งคู่ก็ประคองกันเดินตรงมาที่รถ ประตูฝั่งที่เธอนั่งถูกเปิดกว้างออก ทำให้หญิงสาวต้องสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ

"เธอไปนั่งเบาะหลังไป ให้มะลินั่งตรงนี้"

เสียงทุ้มเอ่ยบอก พร้อมกับใบหน้าของคนสวยที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดยิ้มเยาะเบา ๆ

เขมิกาไม่หน้าด้านที่จะนั่งอยู่ตรงนั้นต่อ เธอรีบหยัดตัวออกมายืนนอกรถ ขยับพื้นที่เพื่อให้หญิงสาวอีกคนได้เข้าไปนั่งแทน

"ขอบใจนะจ๊ะน้องเข็ม จริง ๆ มะลินั่งเบาะหลังก็ได้นะคะธาม"

เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับจ้องมองหน้าสองหนุ่มสาวสลับกันไปมา สีหน้าเหมือนเกรงใจคนทั้งคู่เป็นอย่างมาก

"ไม่เป็นไรหรอกมะลิ เขมิกาเขาไปนั่งเบาะหลังได้ ระวังขานะครับ ผมจะปิดประตูให้"

ประตูรถถูกปิดลงอีกครั้ง เขมิกายังคงยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ ทำให้ธามธาราต้องหันหน้ามาจ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ

"จะยืนตรงนี้อีกนานไหม ขึ้นรถซะสิ มะลิเขารอนะ เขาต้องการพบหมอ เธออย่ามายืนทำเล่นให้เสียเวลาได้หรือเปล่า"

พูดจบร่างสูงจึงเดินอ้อมไปยังประตูฝั่งคนขับ ไม่มีแม้แต่น้ำใจที่จะเปิดประตูรถให้เธอได้เข้าไปนั่ง เขมิกาจำต้องเปิดประตูฝั่งเบาะหลังขึ้นไปนั่งร่วมรถกับพวกเขาอย่างจำยอม

จากสถานการณ์ก่อนหน้าว่าอึดอัดมากพอแล้ว ตอนนี้ยิ่งอึดอัดมากขึ้นอีกหลายเท่านัก หญิงสาวแทบไม่กล้าจะหายใจแรงเพราะกลัวเจ้าของรถต่อว่าให้อีก

"แอร์เย็นพอหรือเปล่าครับมะลิ?"

"เย็นค่ะธาม"

"ทำไมน้องเข็มมากับธามได้คะเนี่ย"

"พอดีผมต้องพาเขมิกาไปตรวจครรภ์น่ะ คุณโทรมาพอดีผมเลยแวะเข้ามารับไปด้วยกันซะเลย ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ เมื่อเช้าก็ยังดี ๆ อยู่เลย"

"จะกินอะไรล่ะ มะลิก็ไม่ได้กินอะไรนี่นา นอกจากอาหารเย็นกับธามเมื่อวาน แล้วก็กินธาม อุ๊ปส์!! ขอโทษทีนะน้องเข็ม พี่พูดจาไม่สุภาพเลย พี่ลืมน่ะจ้ะว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน"

ธามธาราจับจ้องมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง เขมิกายิ้มเจื่อนก่อนจะพูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอด้วยความฝืนทน

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คิดเสียว่าไม่มีเข็มอยู่ตรงนี้ก็ได้ ตามสบายเถอะนะคะ"

หญิงสาวเลือกที่จะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ปิดหูเอาไว้ทั้งสองข้าง หยิบจับโทรศัพท์มือถือกดเลือกเพลงที่เธออยากจะฟัง หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ทำเหมือนไม่สนใจคนทั้งคู่ ทั้งที่หัวใจก็เต้นระส่ำแทบจับจังหวะไม่ได้เลย เธอควรรู้สึกอย่างไรได้นอกจากเป็นส่วนเกินของพวกเขาในวันนี้ ทุกความรู้สึกที่มีพยายามถูกกลืนลงลำคอด้วยคำว่าไม่เป็นไรทั้งที่หัวใจโคตรเจ็บปวด...