วันนี้เขมิกาเดินทางเข้ากรุงเทพฯ มาพร้อมกับลูกสาว สองแม่ลูกเพิ่งจะลงเครื่องที่สนามบินเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว ตอนนี้กำลังจับจูงมือกันเดินออกมาเพื่อไปขึ้นรถของโรงแรมที่จองไว้มารอรับ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ธามธาราเพิ่งจะลงจากรถของที่บ้านที่ขับรถมาส่งเขาเพื่อบินไปทำงานที่ลอนดอนหนึ่งอาทิตย์ แต่ร่างสูงต้องหยุดชะงักและถอดแว่นกันแดดออกเพื่อเพ่งมองกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่ไม่ไกลตรงหน้านัก เขารู้สึกตัวแข็งทื่อเพราะคนที่กำลังเดินมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักเหมือนกับในรูปถ่ายที่เขาได้เห็นในโทรศัพท์ของบิดาเป็นประจำ สองแม่ลูกไม่ได้มองเห็นเขาเลย ทั้งคู่ยังคงเดินจับมือพูดคุยยิ้มแย้มจ้องมองหน้ากันอย่างมีความสุข พอได้สติกลับคืนมาขาสูงยาวรีบวิ่งตรงไปยังคนทั้งสองที่กำลังเดินจ้ำอ้าวจะไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอ “เขมิกา หยุดก่อน!” เสียงทุ้มเรียกทำเอาคนทั้งคู่ต้องหันกลับมาจ้องมอง เขมิกานิ่งอึ้ง ดวงตากลมโตจ้องมอ