ภายในวัดที่สงบและร่มรื่น ธามธาราเดินทางมาพร้อมพายุเพื่อมาเยี่ยมคนที่เพิ่งจากไปเมื่อ 3 เดือนก่อนหน้า สองหนุ่มเดินเคียงข้างกันเพื่อกลับไปยังรถที่จอดอยู่
“แกทำใจได้แล้วใช่ไหมพายุ?”
ธามธาราถามเพราะว่าเพื่อนเฝ้าแต่โทษตัวเองว่าอุบัติเหตุในวันนั้นที่เกิดขึ้นจนทำให้ต้องสูญเสียลูกในท้องไปคือความผิดของตัวเอง เพราะเขาเป็นคนสุดท้ายที่ได้พูดคุย ได้เจอหน้า ก่อนที่เธอจะประสบอุบัติเหตุเพียงไม่ถึง 20 นาทีด้วยซ้ำ
“ฉันได้แต่หวังว่าทั้งมะลิและลูกจะอโหสิกรรมให้ฉันว่ะธาม ฉันไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้”
“มันไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นฉันบอกแกแล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ แกไม่เคยได้ยินเหรอวะช่วงเบญจเพสของชีวิตถ้าใครรอดตายไปได้ถือว่าโชคดีที่สุด แต่ก็มีหลายคนที่โชคร้ายเหมือนมะลิ มันอาจจะเป็นปีที่ฟ้าลิขิตเอาไว้แล้วว่าเขาต้องจากลาไปตลอดกาล ฉันก็ได้แต่อโหสิกรรมให้เขานะ ฉันเองก็เคยทำไม่ดีกับเขา พูดจารุนแรงกับเขาก่
