เมื่อตัดสินความให้ตนเองเบ็ดเสร็จเรียบร้อย เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูเวลาก็สี่ทุ่มกว่า ๆ แล้วกดโทรหาภรรยาหมาด ๆ ทันที ดังสี่ห้าครั้ง หญิงสาวก็กดรับเสียงงัวเงีย
“ คะ เจ้านาย ”
“ เจ้านายอีกแล้ว ไม่จำเลยนะ ”
“ เอ่อ ขอโทษค่ะ มันยังไม่ชินนี่คะ มีอะไรคะ..เอ่อ.. พี่ ”
“ พี่หนาว มีนออกมาหาพี่หน่อยสิ ”
“ หนาวก็ห่มผ้าสิคะ ”
“ ห่มแล้วมันไม่หาย พี่หนาวจริง ๆ เป็นอย่างที่มีนบอกเลย พอดึกแล้วอากาศจะเย็นขึ้น เอาผ้าห่มมาเพิ่มให้พี่หน่อยได้ไหมคะ ” หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง หันไปมองร่างผอมบางของผู้เป็นแม่ นางหลับสนิท
“ ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนเอาผ้าห่มไปเพิ่มให้ ” คนขี้หนาวกดวางโทรศัพท์แล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
มีนาเดินย่องออกจากห้องนอนอย่างเงียบกริบ เปิดตู้ไม้ที่มีผ้าห่มซักรีดพับเก็บไว้อย่างดีออกมาหนึ่งผืนก่อนเดินเปิดประตูไปสู่นอกชาน
