“ แม่ไม่เรียกร้องอะไรหรอก ก็คงฝากให้คุณพิธานดูแลมีนมันด้วย ” นางมาลี มารดาของสองสาวเอ่ยขึ้น หลังจากได้รู้เรื่องราวเบื้องต้นจากลูกสาวคนโตที่วัด จึงกลับมาที่บ้านในเวลาเที่ยงวัน ก็พบว่าที่ลูกเขยนั่งหน้าแป้นแล้นอยู่ก่อนแล้ว เขารีบคลานเข่าเข้ามากราบแทบเท้าแล้วสารภาพผิดในสิ่งที่ได้ล่วงล้ำลูกสาวคนเล็กของท่าน และยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะรับผิดชอบเต็มที่
ด้วยนิสัยเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดค่อยจา นางจึงได้แต่ยิ้ม ถึงแม้ชายหนุ่มจะทำอะไรผิดจารีตประเพณีไปบ้าง แต่กิริยามารยาทคำพูด คำจาเขาก็ดูสุภาพอ่อนน้อม ในเมื่อกล้าทำก็กล้าที่จะรับผิดชอบทำให้นางรู้สึกสบายใจไปเปลาะหนึ่ง
“ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมสัญญาด้วยชีวิตว่าจะดูแลมีนอย่างดี แล้วเรื่องงานแต่ง จะว่ายังไงครับ ”
“ มีน ว่ายังไงล่ะลูก ” นางผินหน้าไปทางลูกสาวคนเล็กที่นั่งพับเพียบก้มหน้าอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นตอบเบา ๆ
“ ม
