“ ติ๊กเป็นอะไรเนี่ย จ้องหน้ามีนแล้วก็ยิ้มอยู่ได้ ไม่สบายหรือเปล่า ” มีนาเอ่ยถามเพื่อนขณะที่กำลังอบขนมในร้านช่วยกัน เมื่อสังเกตได้ว่า ติ๊กนั้นจ้องมองเธอไม่วางตา ก่อนโพล่งตอบออกมาตรง ๆ
“ อิจฉาน่ะสิ ” ทำเอามีนาหน้าเจื่อนลงนิดหนึ่ง ติ๊กหัวเราะ
“ ล้อเล่นน่า หน้าซีดเชียว แต่ก็อิจฉาจริง ๆ นั่นแหละ ชีวิตมีนมีแต่หนุ่ม ๆ หล่อ ๆ มารุมล้อม ตั้งแต่พี่กร ถึงมันจะชั่วไปหน่อยก็เหอะ ทีนี้ก็ยังมาเจ้านายอีก หล่อน้อยเสียเมื่อไหร่ แถมทั้งล่ำ ทั้งรวย ทั้งเพอร์เฟค เฮ้อ เมื่อไรอีติ๊กจะมีวาสนาแบบนั้นบ้างก็ไม่รู้ ”
“ เพ้ออยู่ได้นังติ๊ก ดูไอ้เจ้ามีนมันแล้วก็ก้มลงดูสารรูปตัวเองบ้าง อย่างกะซาลาเปาลูกละสิบบาทร้านแปะตง ” นุ้ย หนึ่งในพนักงานที่กำลังผสมแป้งเอ่ยแซวขำ ๆ ด้วยความสนิทสนมกลมเกลียวและขี้เล่นทั้งสองฝ่าย จึงกล้าที่จะหยอกล้อด้วยแรง ๆ ติ๊กถามกลับ
“ ยังไงวะพี่นุ้ย
