“อา...” เฮย์เดนครางอย่างลืมตัว เขาได้แต่มองอย่างอดกลั้นมานานแต่วันนี้ทำนบความอดทนทะลายลงจนต้องชิมความหวานจากปากอิ่มนี้ให้ได้ มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบอบบางอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่ เขาพยายามหักห้ามใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ทำไม่ได้ จนกระทั่งพลอยวารินทร์ผลักเขาออก เขาเห็นมือเรียวบางเตรียมจะฟาดลงมาบนโหนกแก้มแต่เขาจับไว้ทัน
“คุณเฮย์เดนคุณรังแกฉัน ฉันห้ามคุณมาหาลูกไม่ได้ แต่ฉันห้ามคุณแตะต้องร่างกายฉันได้เพราะคุณไม่มีสิทธิ์”
“ผมขอโทษ ผมให้คุณตบผมคืนก็ได้” เขาปล่อยมือแล้วยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้พลอยวารินทร์ทำอะไรก็ได้แต่เขารออยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันไม่ตบ แต่ฉันชกเป็น”
เขาลืมตาขึ้นมาก็พอดีว่าหมัดเล็ก ๆ พุ่งตรงเข้าที่เบ้าตาพอดี หมัดหนักมากเกินจะเป็นหมัดผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
“โอ๊ย”
“แค่บทลงโทษเล็ก ๆ เท่านั้นเองค่ะ ทำเป็นร้องเสียงดังไปได้ คุณให้คนสืบประวัติยังไงถึงไม่รู้ว่าฉันเรียนมวยไทย และฝึกการต่อส
