เฮย์เดนเพิ่งคุยกับอีวานยังไม่ทันจบ เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เขาเลิกคิ้วเหลือบมองก็เดาออกว่าเป็นใครที่โทร.มา คนที่โทร.มาในเวลานี้จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่วิลเลียม บราวน์ พ่อของเมลินดาคู่หมั้นของเขา
“สวัสดีครับวิล” เฮย์เดนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ “เด็กผู้หญิงคนนั้นหรือครับ เธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของผมเอง เธอคือพริซซิลลา แบรดฟอร์ด” เฮย์เดนตอบด้วยน้ำเสียง
สบาย ๆ ใบหน้ามีรอยยิ้มแฝงอยู่เสมอเมื่อเอ่ยถึงลูกสาว
ท่วงท่าที่บอกว่าไม่ยี่หระของเฮย์เดนอยู่ในสายตาของ
อีวานเสมอ เขาค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าพลอยวารินทร์กับลูกสาวมีอิทธิพลต่อเฮย์เดนมากพอสมควร และอาจทำให้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิตของเจ้านายเขาหลังจากนี้ด้วย
“ผมไม่สนหรอกครับวิลว่าคุณกับเมลินดาจะคิดยังไง เพราะพริซซิลลาคือลูกสาวของผม แกเป็นแก้วตาดวงใจของผมเหมือนที่เมลินดาเป็นแก้วตาดวงใจของคุณยังไงล่ะครับ” เฮย์เดนตอบอย่างไม่รักษาน้
