“นี่คุณ!” พลอยวารินทร์ที่แอบดูอยู่ถลึงตาใส่เขา เวลานี้เธอเหมือนคนไม่มีพวกหัวเดียวกระเทียมลีบในต่างแดน
เฮย์เดนเดินเข้าไปใกล้ ๆ พลอยวารินทร์แล้วมองอย่างประเมิน “เต้นไม่เป็นล่ะสิ ทำไม่ได้ก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องอายหรอก ถ้าอยากได้ความช่วยเหลือจากกูรูด้านการแดนซ์คุณก็ต้องยอมเสียค่าครูให้ผมด้วยการหอมแก้มสักสองทีบางทีผมอาจจะใจดีสอนคุณ”
“ไม่มีทาง” พลอยวารินทร์เชิดหน้าแล้วเดินหนีไปทางอื่น
ไข่มุกสนุกกับการเต้น โดยมีเฮย์เดนและบอดี้การ์ดร่วมแก๊ง เจ้านายให้พวกเขาเต้นเอาใจคุณหนูจนกว่าเธอจะเบื่อและยอมเลิกเต้นไปเอง ชายวัยสามสิบกว่าทั้งสี่ห้าคนก็เหนื่อยจนลิ้นห้อยไปตาม ๆ กัน แต่คุณหนูกลับดูไม่เหน็ดเหนื่อยทั้งที่แก้มสองข้างแดงเปล่งปลั่งราวกับมะเขือเทศสดที่พร้อมจะระเบิด
“แด๊ดเหนื่อยไหมคะ”
“ไม่เหนื่อย แด๊ด...ไม่ได้แก่สักหน่อย แค่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้แดนซ์” ขณะพูดไปเฮย์เดนก็หอบไม่หยุด เส้นผมที่เคยเข้าทรงเป็นระเบี
