"มองอะไรหนักหนา?"
"มองคนสวยไม่ได้เหรอครับ"
อีตาคนนี้แปลก ไม่เคยพบใครเป็นแบบนี้เลยจริง ๆ ไม่รู้เคยมีเรื่องเครียดอะไรหรือเปล่าในชีวิต ใบหน้าหล่อเหลานั่นเลยเปื้อนยิ้มอยู่ได้ตลอดเวลา พาเอาเธอลืมความเศร้าไปได้แบบไม่รู้ตัว
ดีที่ก๋วยเตี๋ยวถูกนำมาเสิร์ฟก่อน ไม่งั้นลินดาก็ยังนั่งทำตัวไม่ถูกกับสายตาของกันต์ที่เอาแต่ยิ้มแซวเธอไม่หยุด เหมือนเขาจะจับได้ว่าเธอเริ่มเขินกับท่าทางและคำพูดของเขา
"เป็นไงครับ อร่อยแบบที่บอกหรือเปล่า"
ลินดาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล ไม่แปลกใจสักนิด ที่เขามากินได้ทุกวัน เพราะขนาดแค่เธอชิมน้ำซุป นอกจากความหอมที่ได้กลิ่นแล้ว รสชาติก็ไม่ธรรมดา แทบไม่ต้องปรุงอะไรเลย อีกอย่างเธอเองก็เป็นคนกินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุงอยู่แล้ว
"บอกแล้วเห็นไหมครับ แปลว่าผมมีเพื่อนกินก๋วยเตี๋ยวทุกวันแล้วสินะ"
คนตัวเล็กทำตาขวางใส่เขาทันที"ใครบอกฉันจะมากินกับนาย อยู่ใกล้แค่นี้ฉันเดินมาเองก็ได้"
"โอเคครับ ไม่กิ
