ถึงกำหนดวันที่ต้องมาหาหมอ ลักขณานั่งรออยู่ที่หน้าห้องตรวจเพียงลำพัง เพราะว่าพ่อของลูกเขามีประชุมด่วนอย่างหลีกเลี่ยงปลีกตัวมาด้วยไม่ได้ ลักขณาก็ไม่ได้แปลกใจที่วันนี้ไม่ได้มีเขามานั่งอยู่ข้าง ๆ ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบสัมผัสกับหน้าท้องที่ยังคงแบนราบนั้นเบา ๆ เธอไม่ได้คาดหวังกับอนาคตในวันข้างหน้าว่าคนเป็นพ่อของลูกจะต้องมาสนใจใยดีกับเธอสองแม่ลูกมากขนาดไหน เพราะรู้ดีว่าปัทกรณ์ไม่ได้อยากมีอีกหนึ่งชีวิตเป็นบ่วงผูกมัดคอมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว การรับผิดชอบของเขาก็คงจะหมายถึงอยากเลี้ยงลูกด้วยเงิน มากกว่าความรักและเอาใจใส่ที่ควรจะทำอย่างเช่นทุกวันนี้
"ขอให้หนูสุขภาพแข็งแรงนะลูกแม่ แม่จะพยายามดูแลหนูให้ดีที่สุด" เพียงเพราะรู้สึกรักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า เพราะชีวิตนี้ไม่เคยได้ความรักดี ๆ จากคนเป็นแม่เลย เธอจึงได้แต่ปฏิญาณตนอย่างแน่วแน่ว่าจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดให้กับลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา จะไม่ทำกับลูกเหมือนอย่
