ลักขณาจำใจต้องสั่งอาหารที่ตัวเองอยากรับประทานมาหนึ่งอย่าง เพียงเพราะไม่อยากขัดใจคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าในเวลานี้ก็เท่านั้น
เสียงโทรศัพท์มือถือของปัทกรณ์ส่งเสียงดังขึ้นขัดจังหวะเวลารับประทานอาหารของคนทั้งคู่ จนเขาต้องหยิบขึ้นมารับสาย เพราะรายชื่อที่โทรเข้าเป็นคนสนิทที่ไม่อาจปฏิเสธสายเรียกเข้านั้นได้
"ว่ายังไงครับกานต์ ผมกำลังทานข้าวอยู่ เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงผมจะโทรกลับหาคุณก็แล้วกันครับ" เสียงทุ้มที่นุ่มหูบอกคนปลายสายไปด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากเวลาที่คุยกับคนตรงหน้ามากเหลือเกิน ลักขณาได้แต่ปรายสายตาขึ้นมองไม่มีคำพูดคำจาใดที่จะเอื้อนเอ่ยออกไปเลยแม้แต่นิด
"คุณเป็นอะไรน่ะกานต์ร้องห่มร้องไห้อีกทำไมกัน?" สีหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่แลดูแปรเปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัดเจน ถ้าจะให้เธอเดาปลายสายที่โทรมาคงกำลังจะมีปัญหาหนัก ถึงกับทำให้ผู้ชายที่เคร่งขรึมอยู่แล้วต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดได้มากขนาดนี้
"กานต์คุณใจเย็น
