จากวันเป็นเดือนเลื่อนผ่านเข้าสู่หนึ่งปีแล้วที่ต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง เป็นหนึ่งปีที่ปัทกรณ์รู้สึกว่าตัวเองทุกข์ใจหนักที่สุด วันเวลาผ่านไปเร็วอย่างไม่รู้ตัว ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งจ้องมองภาพแต่งงานที่ถูกปิดเอาไว้บนผนังห้อง เขายังจำได้ดีว่าวันนั้นเป็นวันที่ตัวเองไม่มีความสุขรู้สึกทุกข์กับชีวิตที่จะต้องมีพันธะอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เหมือนคนกล้ำกลืนและฝืนทนกับพิธีการกว่าที่จะเสร็จสิ้นลงได้ ยิ่งเห็นรูปตัวเองในวันนั้นก็ยิ่งอยากย้อนเวลากลับไปได้นัก การที่มีลัคนาเข้ามาอยู่ในชีวิตไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายทว่าเขาก็ไม่เคยทำดีกับเธอด้วย แต่การที่ไม่มีเธออยู่ในชีวิตกลับยิ่งทำให้รู้สึกเหงาและว้าเหว่ นัก ไม่น่าเชื่อว่าเงินทองที่มีมากมายเขากลับใช้มันเพื่อหาหญิงสาวกับลูกยังไม่เจออีก ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเลยสักนิด ทำไมนะทำไมสวรรค์ไม่เมตตา ไม่ยอมให้เขาได้เห็นหน้าลูกไม่ยอมให้เขาได้เอ่ยคำขอโทษกับหญิงสาวที่เขาเคยท
