เวลาห้าโมงเย็นเป็นเวลาที่ลักขณาเลิกงาน ได้เวลากลับมาอยู่กับลูกน้อยสุดที่รักของเธอแล้ว หญิงสาวยังไม่ได้พบเจอหน้าของบุคคลที่เพิ่งจะเข้ามาพักในรีสอร์ตในวันนี้ เห็นแต่ลลินเล่าให้ฟังว่าลูกสาวของเธอยอมให้คนแปลกหน้าอุ้มอยู่นานเป็นชั่วโมง อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมหนูน้อยมัทนาถึงได้ยอมให้คนไม่คุ้นหน้าอุ้มเล่นได้นานมากขนาดนั้น แต่ก็ช่างเถอะเขาคงจะเป็นผู้ชายที่ดีไม่มีพิษภัยอะไรหรอก เพราะถ้าลลินยอมให้เข้าใกล้ได้แสดงว่าคน ๆ นั้นต้องปลอดภัยน่าเชื่อถืออยู่ไม่น้อยเลย
"เดี๋ยวแม่พาไปเดินเล่นริมชายหาดนะคะ หนูอยากเล่นน้ำหรือเปล่าลูก" ใบหน้าจิ้มลิ้มพยักหน้ายิ้มส่งให้มารดาเป็นการตอบรับ
"งั้นเดี๋ยวเราเดินไปเอาชุดที่ห้องพักก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวแม่จะพาไปว่ายน้ำให้สนุกเลย"
เสียงตบมือแปะ ๆ อย่างดีใจก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาคนเป็นแม่ต้องยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุขไม่ต่างกันนัก
ลักขณาอุ้มพาลูกน้อยเดินกลับไปทางหลังร
