ปัทกรณ์ได้แต่นิ่งอึ้ง ทำตัวแทบไม่ถูกเลยในตอนนี้ เขาจะวิ่งตามเธอไปหรือควรจะยืนอยู่ตรงนี้
สรุปแล้วรอให้อีกคนใจดีมากกว่านี้แล้วค่อยเริ่มต้นพูดคุยกันใหม่ พอเห็นลูกน้อยร้องไห้แล้วก็อดสงสารลูกขึ้นมาไม่ได้ เขาไม่อยากจะขึ้นเสียงกับแม่ของลูกเลยแม้แต่นิด แต่ในเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและอารมณ์เหมือนไม่อาจจะควบคุมได้ เขาจึงใส่อารมณ์เวลาที่พูดคุยกับลักขณา
ไม่อยากเชื่อเลยสักนิดว่าเด็กผู้หญิงที่เขาอุ้มได้เป็นชั่วโมงเมื่อตอนกลางวันจะเป็นลูกสาว ลูกสาวที่ไม่เคยคิดว่าจะพบเจอกันอีกในชาตินี้ แต่สุดท้ายแล้ววันนี้สวรรค์ก็เมตตาอีกครั้ง ความดีใจในวันนี้แม้จะปะปนความทุกข์ใจอยู่มาก แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะโทรไปบอกข่าวดีในรอบเกือบสองปีให้กับมารดาและบิดาได้รับรู้ เพราะคนที่ดีใจไม่แพ้เขาก็คงจะเป็นครอบครัวของเขาที่เฝ้ารอให้หญิงสาวได้กลับไป
"แกพูดจริงเหรอตาปัทที่บอกว่าเจอหนูอุ้มกับหลานแล้ว"
"ครับพ่อ ผมเพิ่งจะเจอเมื่อกี้
