ไม่มีสิทธิ์
1534 คำ
บอม...
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานของพี่ภูผาโดยมีอัยวานั่งอยู่ด้วย ส่วนตัวต้นเหตุไม่อยู่สงสัยจะหลบหน้า
"มึงต้องหมั้นกับลูกกูเข้าใจไหม" ผมมองหน้าพี่ภูผาที่ตอนนี้นั่งจ้องหน้าผมอยู่
"ครับ"
"ดีเอาเป็นว่ามึงไปหาฤกษ์หมั้นมาโอเค๊"
"ครับ"
"มึงจะตอบแค่ครับอย่างเดียวเลยหรือไงวะไอ้บอมนี่กูยกลูกสาวสุดที่รักให้มึงดูแลนะเว้ย"
"แล้วพี่จะให้ผมตอบอะไรอีกล่ะพี่ให้ผมหมั้นเพื่อรับผิดชอบผมก็หมั้นให้แล้วไง" ผมตอบแบบพยายามข่มอารมณ์ ผมไม่น่าไปพูดแต่แรกเลยว่าจะรับผิดชอบทั้งที่ตัวผมเองไม่ได้เป็นคนเริ่ม
"ขอบใจนะบอมที่ยอมหมั้นกับลูกสาวของฉันน่ะ" อัยวาหันมายิ้มขอบคุณผมซึ่งผมก็ยิ้มกลับ
"อื้มมม"
"มึงไม่ต้องมาส่งตาหวานให้เมียกู ตอนนี้มึงอย่าลืมว่ามึงกำลังจะเป็นว่าที่คู่หมั้นลูกสาวกู"
"เห้ออออ" ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความหวงเมียของพี่ภูผานี่ขนาดลูกสี่แล้วนะยังหึงหวงเมียตัวเองไม่เลิก
"มึงถอนหายใจทำไมหรือมึงไม่พอใจ"
"เปล่าครับ ตกลงเอาเป็นว่าผมจะให้ป๊ากับม๊าผมหาฤกษ์หมั้นให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน" ผมไม่รู้ว่าจะบอกป๊าม๊ายังไงกับเรื่องนี้ผมว่าทุกคนคงตกใจที่จู่ๆผมจะหมั้นแล้วหมั้นกับใครไม่หมั้นมาหมั้นกับลูกสาวเพื่อนสนิทตัวเองที่อายุห่างกันตั้งยี่สิบกว่าปี ผมต้องหาคำพูดเพื่อไม่ให้เอิงเอยเสียหาย
"ดี แล้วก็นะต่อไปนี้มึงต้องเป็นคนดูแลน้องเอิงในฐานะว่าที่คู่หมั้นไม่ว่าลูกสาวฉันจะไปไหนทำอะไรมึงต้องดูแล"
"ครับ"
"ครับอีกแล้วไอ้ห่านี่ กูชักจะโมโหกับมึงแล้วนะไอ้บอม" ผมไม่โต้ตอบแต่ใช้หางตามองไปแทน
"พี่ภูคะพูดดีก็ได้นี่คะจะโมโหทำไม" อัยวาปรามสามีตัวเองด้วยสายตาจนอีกฝ่ายเงียบกริบ
"เอาเป็นว่าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวพายัยเอมิกลับบ้านก่อนนะครับ ฉันกลับก่อนนะ" ผมบอกพี่ภูกับอัยวา
"อื้มมม"
ผมใช้เวลาคุยกับพี่ภูผาอยู่นานเป็นชั่วโมงซึ่งแต่ละเรื่องที่พี่ภูผาขอร้องแกมบังคับล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ผมทำได้ยากมากจริงๆแต่ก็นั่นแล่ะผมรับปากไปแล้วก็ต้องทำให้ได้
ผมเดินออกมาจากห้องทำงานของพี่ภูก็เจอเอิงเอยยืนหลบอยู่ตรงมุมเสาผมก็เลยเดินเข้าไปหาพอเธอเห็นว่าผมกำลังเดินไปเอิงเอยก็จะวิ่งหนีแต่ผมไวกว่าเลยดึงตัวเอิงเข้าไปในห้องน้ำ
"ทำเรื่องไว้ขนาดนี้คิดจะหลบหน้าอาอีกงั้นเหรอหื้ม" ผมถามคนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าเงียบ
"ถ้าอาบอมไม่อยากหมั้นน้องเอิงจะบอกกับพ่อให้ก็ได้"
"เหอะเราพูดเหมือนพ่อเราจะยอมอย่างงั้นแล่ะ"
"ก็ถ้าอาบอมไม่อยากหมั้นน้องเอิงจะพูดกับพ่อให้เองไงคะ"
"ไม่ต้องพูดหรอกอาตกลงกับพ่อแม่เราแล้วอาไม่อยากเป็นคนผิดคำพูดอาบอกจะรับผิดชอบอาก็ต้องรับผิดชอบ"
"ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้อาบอมลำบากใจ"
"รู้ตัวก็ดีต่อไปจะทำอะไรก็หัดคิดให้มันเยอะๆ"
"ค่ะ>เอิงเอย....
ฉันเงยหน้ามองอาบอมที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขารู้ว่าฉันทั้งงี่เง่าทั้งเอาแต่ใจแต่เขาก็ยังมาพูดแบบนี้อีก นั่นเท่ากับว่าต่อไปนี้ฉันต้องปรับปรุงตัวใช่ไหม มันยากจังฉันจะทำได้ไหมนะ
"เข้าใจที่อาบอกหรือเปล่า"
"เข้าใจก็ได้ค่ะ"
"อืมมม" เขาตอบมาสั้นๆแค่คำเดียวก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำแต่ฉันรั้งแขนอาบอมเอาไว้จนเขาหันมา
"มีอะไร"
"เดี๋ยวอาบอมจะไปไหนต่อคะ"
"ไปคอนโดนัดเพื่อนเอาไว้"
"คอนโดผู้หญิงที่อานัดไว้ใช่ไหม"
"ใช่"
"ไม่เอาน้องเอิงไม่ให้ไป"
"อย่างี่เง่าไงแล้วอีกอย่างตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเพราะฉะนั้นเราไม่มีสิทธิ์มาห้ามเข้าใจไหม"
"ไม่เข้าใจ"
"อย่าเอาแต่ใจเพราะอาไม่ชอบ"
"น้องเอิงก็ไม่ชอบเหมือนกัน น้องเอิงหวงอาบอมนี่นา อาบอมอย่าไปหาใครเลยนะคะน้องเอิงขอร้องนะค๊าาา" ฉันส่งสายตาเว้าวอนไปให้
"อาเป็นผู้ชายนะอย่าลืม"
"น้องเอิงก็เป็นผู้หญิงนะคะอย่าลืมเหมือนกัน"
"หมายความว่าไง"
"ก็...." ฉันไม่กล้าพูดตามที่ใจคิดเพราะแค่นี้ก็ถูกมองว่าเป็นเด็กแก่แดดแล้ว
"ก็อะไร"
"เปล่าค่ะไม่มีอะไร เอาเป็นว่าน้องเอิงขอร้องอาบอมได้มั้ยคะ อย่ามีใครอีกเลยนะคะน้องเอิงทำใจไม่ได้จริงๆ" ฉันเดินเข้าไปกอดด้านหลังของอาบอมที่ยืนนิ่งให้ฉันกอดก่อนที่เขาจะดันมือของฉันออกแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกไป
เวลาต่อมา...
ตอนนี้ฉันนอนไม่หลับเลยเพราะไม่รู้ว่าอาบอมจะไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า ฉันว่าฉันโทรไปถามยัยเอมิดีกว่า
"ฮัลโหลว่าไงแก" เสียงงัวเงียของอัยเอมิทำให้ฉันรู้ว่าฉันมารบกวนการนอนของมัน
"แกขอโทษนะที่โทรมากวน คือฉันอยากรู้ว่าตอนนี้อายบอมอยุ่บ้านหรือออกไปข้างนอก"
"น่าจะออกไปข้างนอกนะเพราะตอนฉันขึ้นมานอนฉันเจออาบอมกำลังจะออกจากบ้าน"
"เหรอ"
"อืมมแกมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับจะได้หมั้นกับอาฉันแล้วนี่ อิอิ"
"ตื่นเต้นอะไรเล่า ฉันเครียดจนนอนไม่หลับแล้วเนี่ย"
"เครียดเรื่องอะไรของแก"
"ก็ก่อนหน้านี้ฉันแอบได้ยินอาบอมคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้น่าจะเป็นผู้หญิงเห็นว่านัดไปเจอที่คอนโดด้วยอ่ะแก"
"อ่อสงสัยยัยดาราคนนั้นแน่เลยที่เคยมานอนที่นี่ฉันเห็นอาบอมคุยกับยัยดารานั่นบ่อยๆ"
"แล้วแกทำไมไม่บอกฉัน"
"ก็ฉันไม่อยากให้แกคิดมากไง แต่คงไม่มีอะไรหรอกอาบอมไม่เคยจริงจังกับใครแล้วอีกอย่างอาบอมก็กำลังจะหมั้นกับแกแล้วเค้าคงไม่ทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ"
"ใครบอกล่ะ อาบอมบอกว่าตอนนี้เรายังไม่ได้เป็นอะไรฉันไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเขา ฉันจะทำยังไงดีอ่ะแกฉันไม่อยากให้อาบอมยุ่งกับผู้หญิงคนไหน"
"ถ้าแกไม่อยากให้อาบอมยุ่งกับคนอื่นแกก็ต้องทำให้อาบอมตกหลุมรักแกไวๆ"
"ฉันจะทำยังไงล่ะ"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเอมิคนนี้จะจัดการให้รับรองอาบอมไปไหนไม่รอด คริ คริ"
"แกหัวเราะแปลกๆนะยัยเอมิ"
"แกอย่าเพิ่งรู้เลยเดี๋ยวจะหัวใจวายตายซะก่อน"
หลายวันต่อมา....
บอม....
"อาบอมลื้อว่าไงนะม๊าฟังไม่ถนัด"
"ผมอยากให้ม๊าหาฤกษ์หมั้นให้ผมหน่อยครับ" ผมบอกม๊าที่ท่านเพิ่งกลับมาจากเที่ยวทริปญี่ปุ่น
"ลื้อจะหมั้นกับใครลื้อไปมีคนรักตั้งแต่ตอนไหนทำไมม๊าไม่รู้ ลื้อรู้รึเปล่าอาบาส"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันม๊า ว่าแต่มึงจะหมั้นกับใครวะไอ้บอม" พี่บาสพี่ชายผมถามด้วยสีหน้าจริงจังไม่ต่างกับม๊าผม
"กับ..เอ่อกับ...น้องเอิงครับ"
"น้องเอิงไหนวะ"
"นั่นน่ะสิ"
"ก็เอิงเอยลูกสาวเพื่อนพี่นั่นแล่ะ"
"ห๊ะ!!!!!!!"
"ห๊ะ!!!!!ลื้อว่าไงนะอาบอมพูดอีกทีซิ"
"เห้ออ ผมจะหมั้นกับเอิงเอยลูกสาวคนเล็กของพี่ภูผากับอัยวา" หลังจากนั้นผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ทั้งสองคนฟังแต่ผมเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์นิดหน่อยตรงที่ผมเป็นคนจูบน้องเอิงก่อนเท่านั้นเอง
"โอ๊ยยย ใครก็ได้เอายาดมมาให้ม๊าทีม๊าจะเป็นลมแล้วววว" ม๊าผมเรียกหายาดมลั่นบ้าน พี่ชายผมรีบวิ่งไปเอายาดมมาให้ม๊าผมดมสลับกับให้ตัวเองดม
- ผู้เขียน
