ลวงรักเมียเด็ก

รับผิดชอบ

บอม....

"แต่อาว่าก็เหมาะสมกันดีนะอายุก็พอๆ กันคงเข้ากันได้ดี ขอให้รักกันนานๆล่ะ"

"อาบอมพูดแบบนี้แปลว่าอาบอมไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องเอิงใช่ไหมคะถ้าน้องเอิงจะคบกับชินอาบอมคงไม่ว่า"

"ใช่อาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา" ผมบอกคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้

"โอเคค่ะน้องเอิงเข้าใจแล้วขอบคุณนะคะ"

"............." ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปซึ่งในตอนนั้นผมคิดว่าแกคงเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดแต่...

"ถ้าน้องเอิงอยากจะขออะไรอาบอมเป็นครั้งสุดท้ายจะได้มั้ยคะ"

"อะไร"

"น้องเอิงขอกอดอาบอมหน่อยแล้วต่อจากนี้ไปน้องเอิงจะตัดใจจากอาบอม"

"ได้ถ้าแค่กอดนะ" ผมบอกซึ่งน้องเอิงก็พยักหน้า ผมก็เลยยืนนิ่งสักพักแกก็เดินเข้ามาสวมกอดผมเอาใบหน้าซบมาที่แผงอกของผม ผมหวังว่าจะไม่มีใครมาเห็นเราสองคนยืนกอดกันท่ามกลางความมืดแบบนี้ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เรากอดกันแต่ทุกคนเข้าใจไหมว่าตอนนี้กับก่อนหน้านี้ความรู้สึกมันต่างกัน

"น้องเอิงรักอาบอมนะคะแต่น้องเอิงจะตัดใจจากอาบอมให้ได้" น้องเอิงเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเศร้า เราสองคนสบตากันแวบนึงก่อนที่น้องเอิงจะทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าแกจะกล้าทำอีกนั่นก็คือ

จุ๊บ จ๊วบบบบ ผมยอมรับว่าตกใจที่โดนจู่โจมอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว ผมหลับตาลงแล้วก็เผลอจูบตอบกลับไปด้วยสัญชาตญาณโดยลืมไปว่าเรายืนกันอยู่ที่สวนหน้าบ้าน

"ไอ้บอม!!! มึงทำอะไรลูกกู"

"พ่อ!!!"

"พี่ภู!!!" พี่ภูเดินหน้าตึงเข้ามาแล้วกระชากผมออกจากนั้นก็ชกมาที่หน้าของผมอย่างแรง

ผลั๊ว!!! แล้วร่างผมก็ฟุบลงไปกองกับพื้นหลังจากโดนหมัดพี่ภูเข้าเต็มๆใบหน้า

"มึงจูบลูกกูเหรอห๊ะไอ้เชี่ยบอม!!!"

"พ่อคะอย่าทำอาบอม" น้องเอิงวิ่งเข้าไปห้ามพ่อตัวเองที่กำลังจะเดินเข้ามาหาผมอีกรอบ ผมสะบัดศีรษะที่ยังมึนๆแล้วลุกขึ้นโดยมีน้องภูมิกับน้องภูฟ้าเข้ามาช่วยประคองผม

"ไอ้บอมกูอุตส่าห์ไว้ใจมึงมาตลอดแต่มึงกลับมาล่วงเกินลูกกูเหรอวะ"

"ผมขอโทษ" ผมยอมรับผิดแต่โดยดีทั้งที่ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มเพราะจะให้ผมโบ้ยความผิดไปให้ยัยตัวแสบก็คงจะไม่ใช่

"ขอโทษงั้นเหรอวะ ขอโทษแล้วสิ่งที่มึงทำกับลูกกูมึงจะรับผิดชอบยังไง"

"พ่อคะ น้องเอิงจูบอาบอมเองค่ะ>อิงเอย...

ฉันวิ่งตามพ่อเข้าบ้านด้วยความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ พ่อโกรธอาบอมเพราะคิดว่าอบอมจูบฉันส่วนอาบอมก็โดนพ่อต่อยอีกฉันไม่น่าสร้างเรื่องเลย>ภูผา...

ทุกคนคงงงแล้วก็สงสัยว่าทำไมผมถึงอยากให้ไอ้บอมหมั้นกับลูกสาวสุดหวงของผม เหตุผลข้อแรกเลยก็คือลูกสาวผมรักมันเหตุผลที่สองก็คือมันเป็นคนดี หลายสิบปีที่ผ่านมามันทำให้ผมเห็นมาตลอดว่ามันเป็นคนดีจริงๆถ้าไม่มีมันผมคงไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนอย่างวันนี้ ส่วนเรื่องอายุที่ต่างกันของลูกสาวผมกับไอ้บอมผมไม่ได้เอามาเป็นตัวชี้วัด ขอแค่ให้ลูกสาวผมมีความสุขสมหวังกับผู้ชายที่เธอรักผมก็พอใจแล้ว ส่วนไอ้บอมเท่าที่ผมรู้ตอนนี้มันยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แม้ว่าตอนนี้มันอาจจะยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกสาวผมแต่ผมเชื่อว่าความน่ารักของลูกสาวผมจะทำให้มันรักได้ไม่ยาก