บอม....
ไม่รู้ว่าผมนั่งกินเบียร์มาแล้วกี่ชั่วโมงรู้แต่ว่าตอนนี้ฟ้ามืดแล้วและขวดเบียร์ก็กองอยู่เต็มพื้น
"อาบอมขา" ผมหันไปมองคนที่เรียกชื่อซึ่งก็มีอยู่คนเดียวที่เรียกผมแบบนี้
"เอิง" ผมรู้ทันทีว่ายัยเอมิหลานสาวของผมต้องเป็นคนไปบอกเอิงเอยแน่ๆว่าผมอยู่ที่นี่ทั้งที่ผมกำชับแล้วว่าห้ามบอก
"อาบอมมาทำไมไม่บอกน้องเอิงเลยเมื่อเช้าน้องเอิงวิ่งตามแต่อาบอมไม่สนใจกันเลยน้องเอิงงอนแล้วนะ" ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าก่อนจะหันไปอีกทาง
"............" และผมเลือกที่จะเงียบไม่ตอบ
"อาบอมเป็นอะไรคะทำไมทำท่าทางเหมือนโกรธน้องเอิงเลยน้องเอิงทำอะไรผิดเหรอ"
"เปล่าเราไม่ได้ทำอะไร นี่ก็ค่ำแล้วเรามาทำไมกลับไปได้ละเดี๋ยวก็มีรุ่นพี่มาตามหาอีก" ผมเอ่ยปากไล่แบบประชด
"ไม่ไปน้องเอิงจะนอนที่นี่กับอาบอม" เอิงเอยเดินมานั่งข้างๆผมแล้วกอดแขนผมแน่นเอาใบหน้ามาซบไหล่ผมอย่างอ้อนๆ
"อย่าทำตัวแบบนี้มันดูไม่ดีน้องเอิงขยับออกไป" ผมขยับตัว
