บอม......
ผมกับเวกัสพากันออกตามหาเอิงเอยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้แกอยู่ตรงไหนของไร่ชา ผมภาวนาขอให้เอิงเอยปลอดภัย ผมเป็นห่วงแกมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อนแม้กระทั่งอัยวาผู้หญิงที่เป็นรักแรกของผมและเป็นแม่ของเอิงเอยผมก็ยังไม่เคยรู้สึกห่วงเท่าเอิงเอยเลย หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอเป็นมากกว่าคู่หมั้นถ้าให้พูดกันตามความเป็นจริงเองเอยก็คือเมียผม เมียตัวน้อยที่อาจจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่ผมก็เอ็นดูแกไม่น้อยผมแทบไม่เคยโกรธเวลาแกชอบงอแงเอาแต่ใจแม้จะดุแกไปบ้างแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับแกด้วยถ้อยคำรุนแรงไม่รักษาน้ำใจไม่คิดถึงความรู้สึกของแก ผมผิดเองที่คิดเองเออเองไปทุกอย่าง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมสาบานเลยจะไม่พูดอะไรแบบนั้น
"เอิง!!! เอิงได้ยินอามั้ย!!!" ผมตะโกนสุดเสียงแข่งกับเสียงฝนที่ตกลงมาค่อยข้างหนัก
"น้องเอยครับได้ยินเสียงพี่มั้ยพี่เวกัสนะครับ" เวกัสเองก็ตะโกนเรียกเ
