บทที่ 2 รับช่วงต่อ
1246 คำ
ทันใดนั้นเอง...
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังก้องในศาลา
ชายร่างสูงโปร่งในชุดสูทเข้มปรากฏตัว ท่ามกลางสายตาของแขกผู้มีเกียรติหลายคนที่ก้มศีรษะให้ด้วยความเคารพ
แม้จะย่างเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว
แต่ใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาคมเข้ม ราวกับหยุดเวลาไว้ในช่วงอายุยี่สิบกว่า ๆ
ชายผู้นี้คือเจ้าของ Zero One Club
คลับอันดับหนึ่งในโลกกลางคืน ที่ขึ้นแท่นแทน Black Venom ได้อย่างสมบูรณ์
ไซม่อนหันไปเห็นชายคนนั้นก็รีบก้าวเข้าไปหา
“สวัสดีครับ ลุงซีโร่”
ชายวัยกลางคนพยักหน้าช้า ๆ
“อืม... ลุงเสียใจด้วยนะ”
“ครับ...” ไซม่อนตอบรับเรียบ ๆ
ซีโร่เงียบไปพักหนึ่ง ราวกับต้องเลือกคำให้เหมาะสม
ก่อนจะเอ่ยเสียงหนัก
“ลุงรู้ ว่าเราไม่อยากรับช่วงต่อจากพ่อ
ไม่อยากยุ่งกับธุรกิจสีเทานั่น...
ลุงก็รู้ ว่าเรารักคณะวิศวะ ชอบเรียน มุ่งมั่นจะจบให้ได้
แต่ถ้าเราปล่อยมือ...งานของพ่อเรา
พนักงานนับพันจะลำบาก คนที่พ่อเราดูแลไว้จะเดือดร้อนหมด”
ไซม่อนสบตาเขา สีหน้าเย็นชา
“มันไม่เกี่ยวกับผมครับ”
ซีโร่ถอนหายใจยาว มองใบหน้าไร้อารมณ์ตรงหน้าของผู้เป็นหลานที่ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ลุงจะบอกอะไรอย่างหนึ่ง
ธุรกิจของพ่อเรา...มันไม่เลวร้ายอย่างที่คิด
มันไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมายเสียทั้งหมด
มันอยู่ตรงกลาง ในพื้นที่ที่คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจ
แต่พ่อเราทำเพื่อลูกน้อง... และเพื่อตัวเราเองด้วย”
ไซม่อนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยืนนิ่ง ซีโร่จึงพูดต่อ
“ลุงรู้...เขาเป็นพ่อที่เย็นชา
แต่ทุกครั้งที่ลุงมาเยี่ยม เขาก็มักถามเรื่องไซม่อนเสมอ
เขามองเราห่าง ๆ เสมอ ไม่ใช่เพราะไม่รัก
แต่เพราะกลัวว่า ถ้าเขาจากไปเมื่อไหร่...
ไซม่อนจะไม่มีทางรอด ถ้าไม่แข็งแกร่งพอ”
ซีโร่สบตาเขานิ่งจริงจัง
“ไซม่อนรู้ใช่ไหม... ว่าในวงการนี้ ถ้าไม่หนักแน่นพอ อยู่ไม่ได้”
ไซม่อนตอบสั้น ๆ “ครับ” ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม
แต่ซีโร่รู้ดี... ว่าความนิ่งนั่น ไม่ได้หมายถึงการยินยอม
เขาเอามือไพล่หลัง แล้วเดินช้า ๆ ไปหยุดยืนข้างชายหนุ่ม
สายตาทั้งคู่จ้องไปยังกรอบรูปของสองสามีภรรยาที่เพิ่งจากไป
“ไซม่อน...”
เสียงของซีโร่ทุ้มนุ่มลง น้ำเสียงไม่ใช่คำสั่ง แต่เต็มไปด้วยน้ำหนักของคนที่ผ่านโลกมาแล้ว
“พ่อเราเคยพูดกับลุงก่อนตาย
ว่าเขาอยากให้เรามีชีวิตที่ดีกว่าเขา
มีเส้นทางที่สะอาดกว่า...
ไม่ต้องจมอยู่กับความลับ ความเสี่ยง หรือไฟใต้ดินที่เขาสร้างมา”
ไซม่อนไม่ตอบ แต่อากาศรอบตัวเขาเริ่มหนาวเย็นลงแปลก ๆ
ส่วนผู้เป็นลุวถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดต่อ
“แต่ตอนนี้พ่อของเราน่ะ เขาไม่อยู่แล้ว...
ทุกอย่างที่เขาทำมา ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจขาว เทา หรือมืด ล้วนโยงถึงเรา
คนในวงการรู้ดีว่าไซม่อนคือทายาทของเขา
ต่อให้หลานอยากเดินออกจากเส้นทางนี้
ก็ไม่มีใครปล่อยให้หลานหลุดพ้นได้ง่าย ๆ หรอก”
ไซม่อนหันไปสบตาเขา ในแววตานั้นไร้แววกลัว มีเพียงความเด็ดขาด
“ผมไม่ได้กลัว”
ซีโร่ยิ้มบาง ๆ
“ลุงรู้ ว่าเราไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
แต่ความกล้า...ไม่ได้ทำให้เรารอด
เราต้องเข้าใจมันด้วย ต้องรู้วิธีอยู่ให้เป็น”
เขาเอื้อมมือแตะไหล่ของไซม่อนเบา ๆ
“ลุงไม่บังคับอะไรทั้งนั้น
แต่ถ้าเราตัดสินใจจะเข้ามา
ลุงจะอยู่ข้างเราเสมอ
ไม่เข้าใจอะไร ให้ถาม
ไม่รู้จะจัดการยังไง ให้มาหาลุง
เราไม่จำเป็นต้องแบกทุกอย่างคนเดียวเหมือนที่พ่อหลานทำ”
ไซม่อนยังเงียบ ซีโร่จึงพูดต่อ น้ำเสียงหนักขึ้นอีกนิด
“อีกไม่กี่วันจะมีงานเลี้ยงแขก VIP ของวงการนี้
เป็นงานที่จัดเป็นประจำทุกปี
และปีนี้...จัดที่ Zero One Club”
เขาหยุด ลอบมองสีหน้าของชายหนุ่ม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำลง
“แต่ลุงขอเตือน...ให้ระวังตัว
เพราะ Black Venom ที่เคยเป็นคลับอันดับหนึ่ง คือสิ่งที่พ่อเราสร้างมาเองกับมือ
แม้จะไม่ใช่อันดับหนึ่งแล้ว แต่ black venom ก็มีแต่คนจ้องอยู่”
ไซม่อนเลิกคิ้วน้อย ๆ แววตาเปลี่ยน
“มีคนไม่พอใจ? ถ้าผมได้เป็นเจ้าของต่อ”
“มากกว่าหนึ่ง” ซีโร่พยักหน้าช้า ๆ
“ตอนนี้พวกนั้นเงียบ...แต่ลุงมั่นใจว่าในงานเลี้ยงครั้งนี้
จะต้องมีคนอยากลองเชิง”
“แล้วทำไมยังจะจัด?”
“เพราะลุงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
และเพราะลุงอยากให้เราไปเห็นกับตา
ว่าโลกของพ่อเราน่ะ... มันเต็มไปด้วยอะไร”
ไซม่อนนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะพูดช้า ๆ
“แล้วถ้าผมตัดสินใจจะไม่เข้าไปยุ่งล่ะครับ?”
ซีโร่สบตาเขานิ่ง ก่อนพูดเสียงเรียบ
“งั้นลุงจะเคารพการตัดสินใจนั้น
แต่เราต้องรับมือกับผลลัพธ์เอง
ทั้งกับคนใน และคนนอก”
ตอนนี้ความเงียบแผ่ปกคลุมอีกครั้ง ก่อนที่ซีโร่จะตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วเดินจากไป
ทิ้งไซม่อนไว้กับความเงียบ... และโลกใบเดิมที่ไม่เคยปรานีใคร
ขณะนี้ไซม่อนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ท่ามกลางความเงียบที่คล้ายจะกลืนเขาเข้าไปทั้งร่าง
ก่อนจะเอ่ยออกมาช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“งั้น...ผมจะลองดูครับ”
ซีโร่ชะงักเล็กน้อย ก่อนหันกลับมามองชายหนุ่มตรงหน้าเต็มตา
“ตอนกลางคืน...ผมจะทำงานของพ่อ”
ดวงตาคมเฉียบของไซม่อนสบกับเขาตรง ๆ
“ส่วนกลางวัน ผมก็ยังเป็นเด็กปี 4 วิศวะเหมือนเดิม”
คำพูดของเขานั้นเรียบง่าย ไม่มีการประกาศ ไม่มีการท้าทาย
แต่ในความเรียบ กลับเต็มไปด้วยการตัดสินใจที่หนักแน่น
ไม่ใช่เพราะอยากเข้าไปในโลกของพ่อ
แต่เพราะเขา ไม่มีทางเลือก
ซีโร่พยักหน้าช้า ๆ มุมปากยกขึ้นนิด ๆ อย่างพึงพอใจ
“หึ...พูดเหมือนง่าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ใคร ๆ จะทำได้”
“ผมไม่ได้จะทำให้ดีในวันแรก” ไซม่อนพูดเรียบ ๆ
“แค่จะไม่วิ่งหนีมันเหมือนที่ผ่านมา เหมือนที่พ่อพยายามฝึกผมเมื่อก่อน”
ซีโร่หัวเราะในลำคอเบา ๆ
“นั่นแหละ...สิ่งที่พ่อเราไม่มีโอกาสพูดกับเราเอง”
เขาก้าวเข้ามาตบไหล่ชายหนุ่มแน่น ๆ
“ยินดีต้อนรับสู่โลกจริง ๆ ไซม่อน
ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ โทรหาลุงได้ตลอด
โลกนี้ไม่ได้ใจดีเหมือนในตำราเรียน
แต่มันก็ไม่มีคำว่าสอบตก... มีแต่คำว่า ‘ตาย’ หรือ ‘รอด’ เท่านั้น”
“ผมเข้าใจ”
คำตอบของไซม่อนสั้น แต่แววตาแน่วแน่
และในวินาทีนั้น เขาไม่ใช่แค่ลูกชายของใครอีกต่อไป
แต่กำลังก้าวเท้าเข้าสู่โลกที่พ่อเขาทิ้งไว้ให้...ภายใต้ชื่อที่ว่า มาเฟีย
- ผู้เขียน
