ณ คอนโด เวลาประมาณตี 1 ครึ่ง
ในห้องครัวที่เปิดไฟเพียงบางส่วน บรรยากาศเงียบสงบต่างจากไนท์คลับที่เพิ่งปิดตัวไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน กลิ่นข้าวผัดไข่เบา ๆ ลอยคลุ้ง ไข่ดาวกรอบ ๆ วางอยู่ข้างจานพร้อมผลไม้หั่นพอดีคำ
ไซม่อนนั่งพิงพนักเก้าอี้ มือหนึ่งถือส้อม อีกมือลูบผมตัวเองอย่างชิว ๆ
“ไม่คิดว่าเธอจะทำข้าวผัดอร่อยแบบนี้นะ”
มิวายิ้มน้อย ๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ
“ของง่าย ๆ ค่ะ ฉันทำให้ภูวากินประจำ…”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลามองหน้าเธอเงียบ ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูด
“แล้วเวลาแบบนี้ เธอเคยได้นั่งกินข้าวเงียบ ๆ แบบนี้บ้างมั้ย”
มิวาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนส่ายหัว
“ไม่ค่อยค่ะ ส่วนใหญ่กินที่โรงอาหารตอนพัก หรือลวกมาม่ากินหลังเลิกงาน ถ้าไม่ล้าเกินไป”
ไซม่อนนิ่งไป แล้วตักข้าวเข้าปากเงียบ ๆ ก่อนพูดเสียงเรียบแต่แฝงความรู้สึก
“เธอไม่ควรต้องอยู่ในสภาพนั้นนาน ๆ นะ”
มิวาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา พลางยิ้มจาง ๆ
“ก็ต้องอยู
