มิวานั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ สายตาจับจ้องภาพบนจอทีวีที่เพิ่งตัดเข้าสู่ข่าวถัดไป แต่หัวใจเธอยังคงติดอยู่กับทุกคำพูดที่ไซม่อนพูดออกมาเมื่อครู่ เหมือนมันกำลังตอกย้ำว่าตำแหน่งของเธอในชีวิตเขา…ไม่มีวันมากกว่าของเล่นที่หมดความสำคัญเมื่อไหร่ก็โยนทิ้งได้
เธอสูดลมหายใจยาว ดึงเอาความคิดทั้งหมดมาจัดเรียง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ แต่หนักแน่น
“ถ้าเขาให้พักงาน… ฉันก็จะพัก”
วิเวียนที่นั่งข้าง ๆ ถึงกับหันขวับมามอง เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างไม่เชื่อหู
“อะไรนะ? แกจะยอมแบบนี้เหรอ แล้วงานฝึกงานล่ะ แกจะเรียนไม่จบนะ ไม่ผ่านงานนะมิวา”
มิวายกมือขึ้นห้ามทันที ราวกับไม่อยากให้เพื่อนพูดต่อ
“ไม่ต้องหรอกวิเวียน เดี๋ยวแกจะโดนหางเลขไปด้วยเปล่า ๆ นี่มันเรื่องของฉัน ฉันจะจัดการเอง”
เสียงของเธอฟังดูเด็ดเดี่ยว แต่ในแววตากลับซ่อนความเจ็บลึกไว้ไม่มิด
วิเวียนมองเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง ใจหนึ่งอยากจะลุกไปเคลียร์กับไซม่อนให้รู้แล้วรู้
