“ทำไมฉันไม่รู้? ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก?”
เสียงทุ้มกดต่ำของไซม่อนเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองปนสับสน แต่แทนที่มิวาจะตอบ เธอกลับแค่นหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะนั้นไม่ใช่เพราะตลก แต่เป็นเพราะเธอไม่เหลืออะไรให้พูดอีกแล้ว
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาที่เคยหวั่นไหวบัดนี้เย็นเยียบจนไซม่อนรู้สึกได้
“คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้สินะ… แต่ช่างเถอะ”
เธอสูดลมหายใจลึก เหมือนจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ก่อนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
“และนี่… คือคำขอสุดท้ายของฉัน...”
ไซม่อนนิ่งฟัง ร่างสูงเยื้องเข้ามาใกล้เหมือนจะอ่านใจเธอ แต่ถ้อยคำที่หลุดจากริมฝีปากบางกลับแทงเข้าไปตรงกลางอกเขา
“คุณไซม่อนคะ ได้โปรดอย่าให้ฉันเกี่ยวข้องกับคุณอีก วันนี้ฉันเจ็บ… และอายมาก ๆ ฉันไม่อยากเจอคุณอีกค่ะ”
ตอนนี้ความเงียบปกคลุมห้องอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เสียงเข้มของเขาจะดังขึ้นต่ำและหนักคล้านว่าเขาไม่ยอม
“นี่เธอจะให้ฉันปล่อยไปง่าย ๆ งั้นเหรอ… ฝันไปเถ
