ไม่นานนัก
สองเท้าเล็กก้าวไปเรื่อย ๆ โดยไร้จุดหมาย เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นถนนเงียบงันก้องสะท้อนในซอยเปลี่ยว
ตอนนี้เริ่มจะใกล้ค่ำแล้ว บนถนนมีแสงไฟสลัว ๆ สาดเป็นเงาทาบตามกำแพงสูง ลมยามเย็นพัดเอื่อยเย็นเยียบ แต่หัวใจของมิวากลับร้อนรุ่ม ปวดร้าวกับภาพเมื่อครู่ที่ไซม่อนโอบประคองลูลู่อย่างห่วงใย
เขาเลือกเธอ…จริง ๆ ด้วย
ฝีเท้าของเธอเริ่มช้าลง ท่ามกลางความเงียบงัน จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าแผ่ว ๆ ตามมาจากด้านหลัง มิวาขมวดคิ้ว หันไปมองก็ไม่พบใคร เพียงเงาสลัวที่ทอดยาวตามกำแพง เธอเร่งฝีเท้าอย่างไม่สบายใจ
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นมุมตึก มือหยาบกร้านคู่หนึ่งก็โผล่มาจากด้านหลัง รวบเอวบางแน่นในเสี้ยววินาที
“อื้อ!” เสียงร้องถูกกลืนเมื่อผ้าผืนหนึ่งถูกกดปิดจมูกและปาก กลิ่นฉุนแปลก ๆ แทรกเข้ามาในโพรงจมูก แรงดิ้นของเธอค่อย ๆ อ่อนลง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ภาพรอบตัวเริ่มพร่าเลือน
หัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะส
