สิบนาทีผ่านไป
วิเวียนเดินออกมาจากหน้าห้องไอซียูด้วยสีหน้าหงุดหงิดและกังวล มือเลื่อนโทรศัพท์หาญาติของมิวาทีละคนตามที่เธอจำได้ แต่ทุกสายที่โทรออกก็ได้คำตอบคล้ายกันทั้งหมด
“ไม่สะดวกค่ะ” หรือ “ผมติดธุระ”
ไม่มีใครยอมสละเวลามาช่วยหลานของตัวเองแม้แต่น้อย
“บ้าจริง…ไอ้คนพวกนี้ฮุบสมบัติพ่อแม่ของมิวาไม่พอ ยังจะไร้น้ำใจอีก หึ อย่าให้ถึงคราวตัวเองเป็นบ้างก็แล้วกัน ฉันจะแช่งให้ตาย ๆ ไปเลย”
วิเวียนสบถเสียงต่ำ มือข้างหนึ่งท้าวสะโพก อีกข้างกำโทรศัพท์แน่น เธอเดินวนไปมาหน้าชั้นวอร์ดอย่างหัวเสีย ความโกรธและความรู้สึกผิดผสมกันยุ่งเหยิงในใจ
ในจังหวะที่เธอกำลังเดินเลี้ยวกลับไปอีกทาง ร่างของเธอก็ชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
ปึก!
“โอ๊ย ขอโทษค่ะ...คือฉันไม่ได้มอ...”
“วิเวียน?” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น หมอเชนมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ยังติดต่อมิวาไม่ได้อีกเหรอ”
วิเวียนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ค่ะ… โทรจนแบตจะหมด
