เช้าวันต่อมา
แสงแดดยามเช้าสาดลอดผ่านผ้าม่านสีขาวบางเข้ามาในห้อง ทำให้มิวาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น ร่างบางยังคงนอนอยู่บนเตียงกว้างที่ไม่ใช่ห้องของเธอ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ บนปลอกหมอนยังชัดเจน กลิ่นของเขา “ไซม่อน”
เธอพลิกตัวแล้วพบว่าฝั่งเตียงอีกด้านว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของเจ้าของร่างสูงที่เมื่อคืนยังอยู่ข้างกัน แต่ก็ไม่แปลก เพราะเขาบอกไว้เมื่อคืนว่า “อยู่ที่นี่ไป ฉันอนที่บ้านของฉันเอง”
แม้ในใจลึก ๆ จะรู้สึกขอบคุณที่เขาให้ที่ซุกหัวนอน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า… ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำกับเธอทั้งกายและใจ มันยังฝังอยู่ ไม่จางหาย
มิวาสะบัดหัวเบา ๆ ไล่ความรู้สึกอึดอัด ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างเร่งรีบ ไม่นานนักเธอก็สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดที่พอดีตัวราวกับตัดมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ จับคู่กับกระโปรงทรงเอสีดำยาวคลุมเข่า มันเป็นชุดที่ไซม่อนให้คนตัดไว้ให้เธอ เพื่อใช้ไปทำงานโดยไม่ต้องปวดหัว
