“ผมเป็นห่วงน้ำนี่นา นอนพักที่นี่สักคืน เอาให้แน่ใจว่าไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ พรุ่งนี้เราก็จะกลับบ้านกันทันที”
“เดี๋ยวคุณป้าก็เป็นห่วงน้ำหรอกค่ะ”
“ผมให้ไอ้สินไปบอกแล้วว่าน้ำไม่เป็นอะไร”
“แล้วทำไมคุณภูต้องเปลี่ยนใส่ชุดคนไข้ด้วยล่ะคะ” วิญญาณ ‘เจ้าหนูจำมัย’ เข้าสิงร่างเธออีกแล้ว ภูชิตไม่ตอบ แต่ยิ้มกว้าง ชายหนุ่มนั่งลงที่เตียงข้างๆร่างเล็ก น่านน้ำขยับตัวเล็กน้อยมองเขาด้วยความสงสัยเต็มที
“ก็คืออย่างนี้นะครับ ตั้งแต่ป้าดอกไม้มาอยู่กับเรา ผมไม่เคยได้นอนกอดน้ำเลยสักครั้ง กลางคืนก็นอนไม่หลับ คิดถึงน้ำใจจะขาด ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแต่จะทำอะไรก็ต้องระวังระแวงไปหมด”
“ค่ะ...” น่านน้ำขมวดคิ้วเรียวมุ่น เหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มบอกเล่า แต่ก็ยังเข้าใจไม่ทั้งหมด
“ที่ผมเปลี่ยนมาใส่ชุดคนไข้ด้วยก็เพราะเราไม่มีชุดมาเปลี่ยนไงครับ จะให้ลูกน้องเอากลับมาให้ที่โรงพยาบาลอีกก็สงสารพวกมัน วันนี้เราเจอเรื่องร้ายๆแ
