เมษา...
หมับ!!! เสียงกอด
เขาดึงฉันไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนฉันอดขำไม่ได้เขาร้องไห้เหมือนเด็กเลย
"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ เมษา"
"ทำไมคุณขี้แยขนาดนี้คะดูสิร้องไห้ไม่หยุดเลย เมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างน้องจอมพลกับคุณใครขี้แยกว่ากัน"
"ก็ฉันดีใจที่เธอกลับมา"
"แต่ถ้าคุณยังทำตัวแบบเดิมเมก็คงไม่กลับมาหรอกค่ะ แต่นี่คุณทำให้เมเห็นแล้วว่าคุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"
"เพราะฉันหวังว่าสักวันนึงเธอจะกลับมาหาฉันน่ะสิ เพราะเธอรู้ว่าฉันยังรอเธออยู่แม้ความหวังของฉันแทบจะไม่มีแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม"
"ขอบคุณนะคะที่คุณยังรอทั้งๆที่เมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะกลับมาหรือเปล่าเพราะเมกลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวดอีกถ้าให้โอกาสคุณ"
"ฉันรอเธอทุกวัน รอทั้งๆที่มันไม่มีความหวังอะไรให้รอเลย" ฉันอดสงสารเขาไม่ได้เลยจริงๆเมื่อรู้ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเขายังรอให้ฉันกลับมาทั้งๆที่เขาคิดว่าฉันกับคุณไทด์แต่งงานกันไปแล้วแต่เ
