พีเจ...
ผมทำได้แค่ยืนปาดน้ำตาแล้วมองแม่ของลูกเดินกลับเข้าห้องไปด้วยใจที่เจ็บปวดมันเจ็บที่ไม่สามารถพูดความจริงออกไปได้ว่าผมไปทำอะไรมาผมรู้ว่าเมษาต้องรับไม่ได้แน่ๆกับสิ่งที่ผมทำลงไปแต่ผมไม่มีทางเลือกถ้าผมไม่ทำวิธีนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะหยุดคนอย่างก้อยได้ยังไง ผมไม่อยากให้ใครมาทำร้ายเมษาเพราะแค่ผมคนเดียวที่ทำร้ายเธอเธอก็เจ็บปวดมากพอแล้ว ถ้าจะถามหาคนผิดจริงๆคนๆนั้นก็คือผมผมผิดเองแล่ะผิดมาตั้งแต่ต้นผิดที่ดึงเมษาเข้ามาในเกมส์แแก้แค้น ถ้าวันนั้นผมไม่เข้าไปในชีวิตของเธอไม่หลอกเธอป่านนี้เธออาจจะมีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นกับคนดีๆแบบไอ้ไทด์ ผมมันโคตรเลวเลยที่ฉุดดึงเธอลงมาให้จมอยู่กับความทุกข์ความเจ็บปวดที่เธอไม่สมควรจะได้รับมันเลยแม้แต่น้อยแต่ผมก็ทำทำโดยที่ไม่สำนึกกี่ครั้งที่ผมทำให้เธอเสียใจกี่ครั้งที่เธอร้องไห้เพราะผม
เช้าวันต่อมา...
วันนี้ผมต้องเข้าบริษัทเพราะไม่ได้เข้าไปหลายวัน แต่พอผมเดินลงมาก็เจอไอ้
