“แล้วไงต่อน่ะเหรอ...รุ่นพี่คนนั้นปล่อยให้ฉันด่าอยู่เกือบสิบนาที ก่อนจะบอกว่า...ที่เขาปฏิเสธยัยนั่น ก็เพราะเขาชอบฉันน่ะสิ ไอ้รุ่นพี่โรคจิตมันตะโกนลั่นไปทั้งหอประชุมเลย ฮึ่มมม!!!”
ข้าวปั้นตาเหลือก กลืนน้ำลายเอื้อก “หา...กลับกลายเป็นว่า...รุ่นพี่คนนั้นชอบแก”
“ไม่...เขาไม่ได้ชอบฉันจริง ๆ หรอก ฉันยังจำสายตาของเขาได้...สายตาปีศาจชัดๆ เขาตั้งใจจะทำให้ฉันโดนเพื่อนเกลียดชัง...แล้วเขาก็ทำสำเร็จด้วย ยัยลูกสาว ผอ.ที่เคยซี๊กับฉันสุด ๆ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉัน และสั่งให้เพื่อนในห้องห้ามคุยกับฉันด้วย...ฉันอดทนเรียนที่นั่นจนจบ ม.ต้น แล้วก็ย้ายมาเรียนที่นี่แหละ”
“โอ้โหว ชีวิตแกโคตรทรหดเลย”
“ใช่ ซวยตลอดเลยอ่ะ” นินาราถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย ก่อนจะก้มมองกลางหว่างขาตัวเอง “อูยย...”
“เป็นไรวะ”
“เปล่าหรอก” จะบอกได้ไงว่าเจ็บจิมิจนนั่งแทบไม่ติดแล้ว “แค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ งั้นฉันไปพักที่ห้องพยาบาลก่อนนะ”
