เดตแรกของฉัน
735 คำ
เพราะไม่อยากทะเลาะกับคนประสาทแดกให้เสียเวลา เธอก็เลยออกจากบ้านของพวกเขา แล้วกลับมาที่บ้านของตัวเองอย่างมีความสุข
“ชิ! ทะเลาะกับสาวๆมาล่ะสิ แล้วมาอารมณ์เสียใส่เรา เฮอะ ฉันไม่ใช่เหยื่ออีกต่อไปย่ะ”
“แซนด์ลูก...”
“หวัดดีค่า หนูกลับมาแล้วค่ะ”
“มากินข้าวสิลูก”
“ลดความอ้วนค่า” บอกพ่อกับแม่แล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนอย่างอารมณ์ดี คนที่เอ็นจอยกับการกินและไม่เคยปล่อยให้ท้องว่างเพิ่งบอกปฏิเสธอาหารเย็นเนี่ยนะ
“ยัยแซนด์ไม่กินข้าว?” พ่อกับแม่ถึงกับงง แต่ก็เคารพการตัดสินใจของลูกสาว
“ค่อยเก็บอาหารไว้ในตู้เย็นแล้วกัน” พ่อแอบเป็นห่วง กลัวลูกจะหิวตอนดึก
“ดีแล้วแหละคุณ ลูกควรดูแลตัวเองได้แล้ว จะได้มีความมั่นใจมากขึ้นด้วย”
“ไม่เอาอ่ะ ถ้าผอมกว่านี้ ลูกจะสวยเกินไป เดี๋ยวโทรบอกตามินให้ซื้อช็อกโกแล็ตมาไว้เยอะๆเลย!”
ชนัญยุดากระโดดลงบนเตียงนอนอย่างเริงร่า คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะวิดีโอคอลหาปอมเปย์ เพื่อจะคุยกันต่อ แต่ไม่ทันจะกดด้วยซ้ำ...
ก๊อก ก๊อก...
“แซนด์”
เธอชะงักมือ “ค่ะแม่?”
“พี่มินมาแนะ จะติวให้ ออกมาเร็ว”
เธออ้าปากหวอ...อะไรของเขาเนี่ย เมื่อกี้เพิ่งจะไล่เธอมาหมาด ๆ นี่นา “แต่...”
“เร็วๆเลย พี่มินอุตส่าห์เสียสละเวลาเพื่อเราเลยนะ อย่าให้เรียกซ้ำสองนะ”
เธออยากจะกรี๊ด แต่ไม่ใช่กรี๊ดเพราะความดีใจนะ แต่กรี๊ดเพราะจะเป็นบ้า...ไม่อยากเชื่อเลยว่าการมีแฟนมันจะยากเย็นขนาดนี้...
ใช่แล้ว...พี่มินทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เขาทำตัวเท่ ๆ คูล ๆ เหมือนตัวเองเป็นพระเอก ซีรีย์เกาหลีสุดอบอุ่นและใจดีมีเมตตา ที่ต้องรับภาระสอนน้องสาวข้างบ้านผู้ไม่ได้เรื่อง
“โอ๊ยเมื่อยยย สองชั่วโมงแล้วอ่ะ พอเหอะนะ”
เธออ้อนวอนครั้งที่สาม เพื่อให้เขาหยุดซะที..
“ไม่ได้” เขายืนยันคำเดิม “พี่อยากให้แซนด์สอบเข้า ม.เดียวกับพี่ให้ได้ พี่สัญญากับน้าอรไว้แล้ว เพราะงั้น นั่งลง ห้ามวอกแวก และห้ามบ่นเด็ดขาด”
ใช่...หลังจากนั้น เธอนั่งฟังเขาโดยไม่บ่นสักคำ เพราะเผลอนั่งหลับน้ำลายไหลยืด
คร๊อกกกกกก คร๊อกกกกกก...
“เอื้อก...” ครั้นตื่นลืมตาขึ้นอีกที ก็พบว่ามันเกือบจะแปดโมงเช้าแล้ว
“เฮ๊ย! หลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ...อ่า เราเข้ามาในห้องนอนตั้งแต่ตอนไหนนะ”
เธอพยายามฟื้นความคิด แต่ก็คิดไม่ออกว่าเข้าห้องมาได้ยังไง
“หรือเราเดินละเมอเข้ามา...พี่มินคงไม่อุ้มเราเข้ามาหรอกมั้ง จริงสิ จริงด้วย ปอมเปย์...”
เธอรีบคว้าโทรศัพท์มาดู ก็เห็นสายไม่ได้รับจากปอมเปย์เกือบสิบสายเลยทีเดียว
“เฮ่อ...พี่มินนะพี่มิน อดคุยกับปอมเปย์เลยอ่ะ มารผจญชัด ๆ เลย ฮึ่ม!”
นอกจากสายของปอมเปย์แล้ว ก็ยังมีไลน์จากพี่ชายข้างบ้านตัวดีอีกด้วย
“อะไรเนี่ย...เย็นนี้พี่ไปรับที่โรงเรียนนะ แล้วเจอกันยัยจุ้น...เฮ๊ย! พี่มินจะบ้ารึไง ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยคิดจะไปรับ เราขอร้องแทบตายก็ไม่ยอมโผล่ไป เพราะกลัวเสียชื่อ แล้วนี่มันอะไรกันอ่ะ”
อดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังแกล้งทำตัวเป็นก้างขวางคอ ซึ่งเธอจะไม่ทนเด็ดขาด ก็เลยพิมพ์ตอบกลับไปว่า...
“ไม่เป็นไรค่ะ แซนด์กลับเองสะดวกกว่า”
แต่...นับตั้งแต่ที่เธอส่งไลน์หาเขาในตอนเช้า กระทั่งโรงเรียนใกล้เลิก เขาก็ยังไม่ยอมอ่านมันเลย
“ทำไมพี่มินไม่อ่านเนี่ย” เธอบ่นอย่างขัดใจขณะนั่งเชียร์ปอมเปย์เล่นฟุตบอลกับเพื่อนในสนาม ท่ามกลางเสียงเชียร์จากสาว ๆ มากมาย
“เบื่อปะ?” เด็กหนุ่มสุดหล่อหน้าใส เจ้าของส่วนสูงราว 190 เซนติเมตร หอบร่างฉ่ำเหงื่อในชุดนักเรียนมาทิ้งตัวนั่งข้างเธอ
“อื้อ ไม่เบื่อเลย” ทำไมจะไม่เบื่อยะ นั่งรอมาเกือบชั่วโมงแล้วเนี่ย “เอานี่ น้ำดื่มเย็นชื่นใจ”
- ผู้เขียน
