EP. 9 เราไม่ได้มีสถานะอะไรต่อกัน
1681 คำ
เช้าวันถัดมา เกนตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย ร่างกายยังเพลียจากหลายเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทั้งสัปดาห์ เธอพยายามไม่คิดถึงรูปถ่ายเมื่อคืน แต่ภาพนั้นกลับชัดเจนเหมือนเพิ่งถูกเปิดดูอีกครั้ง
“หยุดคิดสักทีสิ” เธอบอกตัวเอง พลางเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน
มหาวิทยาลัยหน้าอาคารคณะบริหาร เกนเดินลงจากแท็กซี่พร้อมถือแฟ้มรายงานไว้ในมือ
เกนมองไปรอบๆ เห็นอิงฟ้ากับมายด์ยืนโบกมือเรียกจากลานหน้าตึก
“ยัยเกนทางนี้!” มายด์ร้องเรียกเสียงดัง
“มาแล้วๆ” เธอยิ้มให้เพื่อน แต่ก่อนจะเดินถึง เพื่อนทั้งสองก็ชะงัก เหมือนมีบางอย่างดึงความสนใจไปด้านหลังเกน
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังใกล้เข้ามา พร้อมกลิ่นน้ำหอมแพงที่แผ่กระจายมาก่อนตัวเจ้าของหญิงสาวร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลประกายทองในชุดเดรสแบรนด์หรู ก้าวเข้ามายืนตรงหน้าเกน และใช่ เธอคือแพทริเซีย
“เธอ…เป็นใครเหรอ?” น้ำเสียงเรียบแต่แฝงแรงกดดัน สายตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าเกนอย่างประเมิน
เกนชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนยิ้มบางๆ
“นักศึกษาที่นี่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“อ๋อ…ก็ไม่มีอะไร” แพทริเซียหัวเราะน้อยๆ
“แค่สงสัย เพราะฉันเห็นเธอในโทรศัพท์ของคีย์เมื่อคืน”
ชื่อที่ถูกเอ่ยออกมาทำให้หัวใจเกนกระตุก เธอพยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ แม้ในใจจะรู้สึกเหมือนถูกท้าทายอย่างจงใจ
และในจังหวะนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูก็ดังมาจากด้านข้าง รถสปอร์ตสีดำของคีย์เลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้ากลุ่มพวกเธออย่างพอดี เขาลงจากรถทันที และเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเกนคือใคร แววตาเขาก็เปลี่ยนไปชั่วขณะ
“แพท” คีย์เอ่ยเสียงต่ำ ก่อนจะหันมามองเกน แต่เกนก็เลือกจะไม่สบตาเขา และเพียงเอ่ยกับเพื่อนว่า “ไปเข้าคลาสกันเถอะ” แล้วเดินเลี่ยงออกไป
คีย์มองตามร่างบางที่เดินห่างออกไปทุกที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
พิมพ์ข้อความสั้นๆ ส่งหาเธอ
“พี่มีทำโปรเจกต์กับเพื่อนที่ตึกนะ ถ้าเสร็จแล้วลงมาหาพี่ พี่รออยู่”
คีย์เงยหน้าขึ้นหลังจากส่งข้อความเสร็จ แพทริเซียส่งยิ้มที่ทั้งคุ้นเคยและแฝงอะไรบางอย่างให้คีย์ เหมือนประกาศชัดว่า เธอยังมีที่ยืนในชีวิตเขา
ที่แพทริเซียกลับมาครั้งนี้ไม่ใช่แค่กลับมาเป็นสปอนเซอร์ให้กับทีมแข่งรถ แต่เธอต้องการมากกว่านั้น เธอตั้งใจจะเอาคีย์กลับคืนมาอย่างไม่มีข้อแม้ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจแบบเดิมที่เคยมีมาตลอด เธอมั่นใจว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สุดท้ายคีย์ก็จะยังรัก และกลับมาหาเธอเหมือนเดิม แต่บางที…ครั้งนี้เธออาจจะคิดผิดนะจ๊ะ ยัยแพท เพราะหัวใจของเขาอาจไม่ได้ว่างรอเธอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ช่วงบ่ายของวันนั้น หลังจากที่เกนคิดทบทวนเรื่องแพทริเซียและคีย์อยู่นาน เธอก็ตัดสินใจที่จะลืมมันไป แล้วเริ่มใหม่ เกนถือถุงขนมและกาแฟเย็นในมือ เดินตรงไปที่คณะวิศวะด้วยรอยยิ้ม ตั้งใจจะเอาไปให้คีย์ เพราะรู้ว่าเขาอยู่ซ้อมโปรเจกต์กับเพื่อนตั้งแต่เช้า เกนก้าวเข้าไปในตึกคณะอย่างไม่รีบร้อน แต่ทันทีที่มองไปยังโต๊ะทำงานตรงมุมห้อง เธอก็ชะงัก
ตรงนั้น คีย์นั่งอยู่จริง แต่สิ่งที่ทำให้เธอหยุดเดินไม่ใช่เขา
แต่เป็นเพราะหญิงสาวผมยาว สวยหวาน แต่งตัวเนี้ยบจนแทบไม่มีที่ติคนนั้น แพทริเซีย
เธอนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ข้างคีย์ เอียงตัวเข้าหาเขาอย่างสนิทสนม เหมือนโลกมีแค่เราสองคน
คีย์เองไม่ได้ผลักไส แต่ก็ไม่ได้ยิ้มรับเกินเหตุ แค่เงียบฟังในสิ่งที่เธอพูด เหมือนกำลังเกรงใจ
เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นจากโต๊ะด้านหลัง
"เฮ้ยๆ นั่นแพทริเซียจริงป่ะวะ"
"โห แม่คนรักเก่าแห่งปีเว้ย กลับมาทีทำเอาคณะสะเทือน"
เกนกำลังจะก้าวออกไป ทว่าทอมกับเบสท์ที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกาแฟในมือ ดันเห็นเธอก่อน
"อ้าว น้องเกน!" ทอมเรียกเสียงดัง จนคีย์หันมามองทันที
สายตาของคีย์สบกันกับเกนเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วลุกจากเก้าอี้โดยไม่ได้สนใจแพทริเซียด้วยซ้ำ
เบสท์กระซิบกับทอมขำๆ แต่เสียงก็ดังพอให้เกนได้ยิน
"มึงว่าศึกชิงเจ้าป่าจะเปิดฉากปะวะ"
"ถ้าเปิดจริง กูลงฝั่งน้องเกนละกัน น่ารักกว่าเยอะ"
เกนได้ยินทุกคำ เธอยิ้มบางๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจกลับดีใจแปลกๆ
มือเกนกำถุงขนมแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
คีย์เดินตรงมาหาเกน สีหน้ากังวล แววตาจับจ้องมาที่เธอไม่วาง
"มาหาพี่เหรอ" น้ำเสียงทุ้มนั้นฟังดูปกติ แต่เกนก็แอบรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่
แพทริเซียเดินตามหลังคีย์มาติดๆ แล้วมาหยุดยืนอยู่ข้างเขา
“เอ้าๆ ดูเหมือนจะมีฉากนางร้ายในชีวิตจริงแล้วเว้ย” เบสท์กระซิบกับทอมพร้อมทำหน้าล้อเลียน
“กูว่ามีไฟแลบแน่นอน” ทอมแอบหัวเราะ แต่ก็ยังแอบชำเลืองมองเกนที่กำลังเดินเข้ามา
เกนยกมือไหว้เพื่อนคีย์ทั้งสองอย่างมีมารยาทก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าคีย์และแพทริเซีย
“เกนแค่แวะเอากาแฟกับขนมมาให้ค่ะ เห็นพี่คีย์บอกว่าทำโปรเจกต์อยู่ที่นี่” เธอยื่นถุงเล็กๆ ที่ห่ออย่างดีและกาแฟให้คีย์ เกนพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความเย็นไว้
แพทริเซียมองเกนเต็มตา รอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปากมีทั้งความมั่นใจและความท้าทาย
“น้องคนนี้…แฟนคีย์เหรอคะ?” น้ำเสียงเหมือนถามธรรมดา แต่ทุกคำมีหนามซ่อนอยู่
“แฟนคีย์ครับ” เบสท์ตอบแทนทันที แถมเน้นเสียงชัดๆ จนคีย์หันไปมองอย่างหมั่นไส้
เกนหัวเราะบางๆ
“ไม่รู้สิคะ เกนไม่ได้ตั้งสถานะให้ใคร” เธอตอบอย่างไม่เสียฟอร์ม ก่อนจะหันไปมองคีย์ตรง ๆ พร้อมยกคิ้ว
“ทำโปรเจกต์เสร็จแล้วก็อย่าลืมบอกนะคะ…เกนรออยู่”
คำพูดนั้นเหมือนตอกกลับข้อความที่เขาส่งมาเมื่อเช้า และทำให้คีย์นิ่งไปนิดๆ แพทริเซียปรายตามองเกนอย่างไม่พอใจ แต่ยังคงยิ้มไว้ เพื่อรักษาท่าทีต่อหน้าคีย์และเพื่อนๆ
เกนหมุนตัวเดินออกจากตึกคณะทันที แต่เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ตามมาติด ๆ
“เกน” เสียงที่เธอคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง
เธอหยุดชะงัก หันกลับมาเพียงเล็กน้อย เกนสบตากับคีย์แค่เสี้ยววินาทีก่อนจะหันหน้าหนี
“พี่คีย์ไม่ต้องเดินมาส่งเกนก็ได้นะคะ เกนรู้ทาง”
“รู้ทางก็ไม่เกี่ยว” คีย์ก้าวเข้ามาใกล้ จนระยะห่างระหว่างทั้งคู่เหลือเพียงแค่ลมหายใจ
“เมื่อกี้ทำไมพูดแบบนั้นกับแพท”
เกนขมวดคิ้ว “พูดแบบไหนคะ เกนก็พูดตามความจริง”
“เราไม่ได้มีสถานะอะไรต่อกัน” เกนพูดผิดตรงไหนคะ
คีย์ถอนหายใจยาว มือหนาเอื้อมมาจับข้อมือเล็กไว้
“เกน…แพทริเซียแค่แวะมาคุยเรื่องงาน ไม่ได้มีอะไร” น้ำเสียงเขานิ่ง แต่ในแววตากลับมีแววกังวล
“เกนก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” เธอยิ้มบาง แต่สายตาแข็งขึ้น
“พี่คีย์มีสิทธิ์ที่จะคุยกับใครก็ได้”
คีย์จ้องเธออยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังพยายามอ่านว่าคนตัวเล็กตรงหน้ากำลังรู้สึกยังไงจริงๆ
“แต่พี่ไม่อยากให้เกนพูดเหมือนไม่มีเรา…เข้าใจมั้ย”
เกนเม้มปากแน่นไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยเสียงเบา
“งั้นพี่ก็อย่าให้ใครเข้าใจผิดว่าพี่ยังมีเรา ทั้งที่ในใจพี่ยังมีเขา”
คำพูดนั้นทำเอาคีย์ชะงักไปครู่หนึ่ง ความเงียบระหว่างทั้งคู่เหมือนจะกลืนทุกอย่างรอบตัว
“ไปขึ้นรถ” คีย์เอ่ยสั้น ๆ แต่เป็นน้ำเสียงที่ฟังออกว่าต้องการให้เธออยู่ใกล้ ไม่ใช่เดินหนี
ขณะที่คีย์สั่งเกนเสียงเข้ม มันเหมือนจังหวะนรกชัดๆ เพราะร่างสูงโปร่งของแพทริเซียเดินเข้ามา
“คีย์คะ เราต้องไปประชุมต่อนะคะ” เธอส่งยิ้มสวยอย่างมั่นใจ ราวกับไม่ได้เห็นเกนอยู่ในสายตาเลย
เกนหันไปมองทันที แต่ยังไม่ทันได้ตอบหรือขยับ ราวกับสวรรค์ส่งคนมาช่วยให้เธอรอดจากสถานการณ์อึดอัดนี้
“พี่พัท” เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นจากด้านหลัง พี่รหัสสุดหล่อของเธอก้าวเข้ามาพอดี ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเป็นมิตร
“อ้าว เกน พี่กำลังตามหาอยู่เลย ว่าจะปรึกษาเรื่องงานคณะ เกนว่างมั้ย”
เกนชะงักเล็กน้อย ก่อนยิ้มบาง “ว่างค่ะพี่พัท”
คีย์หันไปมองพัททันที ด้วยสายตาคมกริบที่มองตรงไปยังผู้ชายอีกคนแบบอ่านออกได้ว่าไม่พอใจอย่างแรง
ขากรรไกรพัทกระตุกนิดๆ ก่อนพูดเสียงเรียบ “เกน มีเวลาไปกับพี่จริงๆ เหรอ”
“สำหรับพี่พัทเกนมีเวลาอยู่แล้วค่ะ” เกนตอบหวาน แต่ในใจรู้ว่าคนข้างๆ กำลังคุกรุ่นขนาดไหน
แพทริเซียมองภาพตรงหน้าแล้วเลิกคิ้วสูง เธอยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับความตึงเครียดที่เกิดขึ้น “งั้นคีย์ เราไปกันเถอะค่ะ”
คีย์ไม่แม้แต่จะหันไปสนใจแพทริเซีย เขาจ้องเกนอยู่อย่างนั้น ราวกับถ้าเธอก้าวไปกับพัทจริงๆ เขาอาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ
- ผู้เขียน
