ประตูรถปิดลงตัดบรรยากาศรอบค่ายทันที ความเงียบในรถแตกต่างจากเสียงจอแจภายนอกอย่างสิ้นเชิง
คีย์จับพวงมาลัยแน่น สีหน้าเขาไม่พอใจอย่างชัดเจน เขาขับออกมาจากค่ายโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
เกนนั่งกอดถุงเสื้อผ้าไว้บนตัก แต่ก็แอบเหลือบไปมองคีย์เป็นระยะ ก่อนกลืนน้ำลายเบาๆ
“พี่คีย์…โกรธเกนเหรอคะ”
คีย์ปรายตาคมมองมาเพียงแวบเดียว ก่อนย้อนถามเสียงต่ำ
“ผู้ชายคนนั้น สนิทกันมากหรือไง”
เกนรีบส่ายหน้า “ไม่นะคะ เกนกับนนท์ก็แค่เป็นเพื่อนกันเฉยๆ เขาแค่เข้ามาคุย”
“คุยแบบยืนใกล้ๆ ขนาดนั้น?” คีย์ถามซ้ำ
เกนก้มหน้าลง รู้สึกผิดแต่ก็พยายามอธิบาย
“เกนไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ พี่คีย์”
คีย์จอดรถข้างทางกะทันหัน เขาเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยของเกน
ดึงร่างเล็กให้เอนเข้ามาหาเขา จมูกคีย์เฉียดแก้มจนเกนต้องหลับตาปี๋
“เกนรู้ใช่มั้ย ว่าพี่หวงแค่ไหน” เสียงทุ้มกระซิบชิดหู
“คะ…ค่ะ เกนรู้”
คีย์ไม่รอให้คำพูดจบ เขากด
