EP.7 เกนรู้ตัวมั้ยว่ากำลังเล่นกับไฟ
1395 คำ
ระหว่างทางกลับคอนโด ภายในรถเงียบกว่าปกติ เสียงเครื่องยนต์ที่ดัง ครืนนน
กลับกลายเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ในอากาศ คีย์จับพวงมาลัยแน่น
สายตาจ้องถนนตรงหน้าไม่เหลือบมองมาทางเกนแม้แต่น้อย
เกนหันมองหน้าเขาเล็กน้อย ใจเต้นแรงเพราะรู้ว่าพี่คีย์กำลัง…งอน
“พี่คีย์…” เธอเรียกเบาๆ แต่เขาไม่ตอบกลับ หน้ายังนิ่งอย่างอ่านไม่ออก
มีเพียงปลายนิ้วที่เคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะสั้นๆ เหมือนพยายามระบายอารมณ์
“เมื่อกี้…พี่คินเขาเป็นลูกของเพื่อนพ่อเกนนะ” เธอพยายามอธิบายด้วยเสียงเล็กๆ
“เราไม่ได้คุยอะไรกันมากเลย แค่ทักทายเฉยๆเองค่ะ”
คีย์เลิกคิ้วขึ้นนิด แต่ยังไม่พูดอะไร ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงจนดูดุขึ้นกว่าเดิม
เกนขมวดคิ้ว ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะต้นแขนเขาแล้วเขย่าเบาๆ
“โธ่ พี่คีย์ งอนจริง ๆ เหรอคะ”
คีย์ยังเงียบ…
คราวนี้ยัยตัวเล็กเลยขยับเข้าไปใกล้จนไหล่ชนแขนเขา
“งั้น…เดี๋ยววันนี้เกนทำกับข้าวให้พี่คีย์ แถมไอติมให้ด้วยก็ได้ค่ะ” เธอทำเสียงออดอ้อน
“ทำเมนูโปรดพี่คีย์เลย กระเพราเนื้อวากิว ไข่ดาวไม่สุก” เธอเน้นย้ำเมนูโปรดของเขาเหมือนตั้งใจเตือนว่าจำได้ทุกอย่าง
“คิดว่าทำของชอบให้แล้วพี่จะหายงอนเหรอ”
หางตาคมตวัดมามองเธอแว้บหนึ่ง เหมือนจะเริ่มใจอ่อน แต่ยังตีหน้านิ่งอยู่
เกนยิ้มมุมปาก แล้วค่อยๆ โน้มหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มเขา
“หรือ…ต้องให้หอมแก้มพี่คีย์แทนคำขอโทษดีคะ” เสียงหวานติดหยอก
คีย์หันมามองเต็มตาคราวนี้ แววตานั้นเริ่มอุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เกนรู้ตัวมั้ยว่ากำลังเล่นกับไฟ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยช้า ๆ
“ก็ไฟบ้านนี้มันน่ารักดีนี่คะ” เธอตอบพร้อมยิ้มกว้าง
เขาส่ายหน้านิดๆ แล้วยกมือมาบีบแก้มเธอเบาๆ “กลับไปถึงคอนโดแล้วจะคิดค่าปรับย้อนหลัง”
ไม่กี่นาทีต่อมา คีย์เลี้ยวรถเข้าห้างใกล้ๆ เขาจอดรถแล้วเดินนำเธอเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต
เกนเข็นรถเข็น ส่วนเขาเดินข้างๆ คอยหยิบวัตถุดิบเองด้วยสีหน้าเหมือนกำลังคุมคุณแม่บ้านมือใหม่
“นี่…เลือกเนื้อดีๆ ให้พี่นะ” เขาพูดเสียงทุ้มขณะยืนเลือกแพ็คเนื้อวากิว “ไข่ก็อย่าเลือกใบใหญ่มาก”
“ค่ะๆ พ่อบ้านใหญ่” เกนแกล้งตอบยิ้มๆ ก่อนจะหยิบไข่ใส่รถเข็นให้
พอซื้อของเสร็จ ทั้งคู่กลับมาที่คอนโด คีย์ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์มองเธอทำอาหาร
สายตาเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เห็นเธอทำท่าตั้งใจหั่นพริกหรือคัดใบกะเพรา
“เลิกงอนได้รึยังคะ” เธอถามระหว่างผัดกะเพรา กลิ่นหอมลอยอบอวลไปทั่วครัว
คีย์เดินเข้าไปด้านหลัง ก้มลงกระซิบใกล้หูเธอ “ไว้กินเสร็จก่อนแล้วจะตอบ”
กลิ่นกระเพราเนื้อวากิวหอมฉุยผสมกับไข่ดาวเยิ้ม ๆ ลอยอบอวลไปทั่วห้อง
คีย์นั่งเท้าคางมองเธอตักข้าวใส่จาน เสิร์ฟพร้อมเมนูโปรดอย่างใส่ใจ
“ชิมก่อนค่ะ” เกนตักเนื้อพร้อมไข่ดาวป้อนให้ เขามองหน้าหวาน ๆ ของเธอ ก่อนจะยอมอ้าปากรับคำแรก
“อืม…” เสียงทุ้มต่ำในลำคอทำให้เกนยิ้มกว้าง “อร่อยมั้ยคะ”
คีย์ยกคิ้วเหมือนจะเล่นตัว “ก็พอกินได้”
“แหม…ปากแข็ง” เธอค้อน ก่อนจะตักคำต่อไปป้อนเขา แต่ครั้งนี้คีย์คว้ามือเธอไว้ แล้วดึงเธอให้มานั่งตักแทนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“พี่กินตรงนี้ดีกว่า” เขากระซิบข้างหู คีย์กอดเอวบางไว้หลวมๆ ปล่อยให้เธอป้อนอีกสองสามคำแล้วเขาโน้มลงกระซิบ “รู้มั้ยว่าอะไรอร่อยกว่ากะเพราเนื้อ”
เกนหันมามองอย่าง งง ๆ “อะไรคะ”
“เกนไง”
ไม่ทันให้เธอจะได้พูดอะไรต่อ ริมฝีปากร้อนจัดของคีย์ก็กดจูบลึกลงมาเหมือนคนที่อัดอั้นมานาน
มือหนาลูบแผ่นหลังบางแล้วเลื่อนลงต่ำ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นจากตักแล้วพาไปยังห้องนอน
เธอยังครางประท้วงเบาๆ “พี่คีย์…เพิ่งกินเสร็จนะคะ”
“ก็กำลังจะต่อของหวานไง”
เสียงหัวเราะในลำคอของเขากลืนหายไปพร้อมกับจังหวะที่ร่างบางถูกวางลงบนเตียง
คีย์โน้มตัวลงขณะที่คร่อมเกนอยู่ ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหน้าเธอ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ดช้าๆอย่างจงใจ
แต่แววตาคมมีแต่ความหิวกระหายอย่างบิดบังไม่อยู่ เกนรู้ดีว่า คืนนี้กระเพราเนื้อไม่ใช่เมนูหลักอีกต่อไป
หลังจากกิจกรรมกินของหวานของคีย์เสร็จลงในช่วงหัวค่ำ ความเหนื่อยล่าทำให้เกนเผลอหลับไป
ในห้องเงียบสงัด เกนขยับตัวเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กส่องลอดผ้าม่านเตียงออกมา
เธอหันไปทางต้นตอของแสง เห็นคีย์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหลังห้อง ไหล่กว้างเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย
สายตาจดจ่อกับเอกสารและหน้าจอ เส้นผมยุ่งนิดๆ ราวกับเอามือลูบไปมาเพราะความเครียด
ยัยตัวเล็กขยับลุกขึ้นนั่ง กอดผ้าห่มไว้หลวมๆ แล้วเดินไปหาคีย์อย่างเงียบๆ ก่อนจะเอามือแตะไหล่เบาๆ
“ยังไม่นอนอีกเหรอคะ” เสียงเธอนุ่มปนง่วง
คีย์เงยหน้ามอง เขาหยุดพิมพ์แล้วถอนหายใจ “พรุ่งนี้มีส่งโปรเจกต์อาจารย์ พี่อยากเคลียร์ให้เสร็จ”
เกนยิ้มบาง ๆ “งั้นเกนอยู่เป็นเพื่อนนะ” เธอดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ ก่อนจะวางคางลงบนไหล่เขา
คีย์หันมามอง เห็นแก้มเนียนนุ่มของเกนแนบกับแขนเสื้อเขา กลิ่นแชมพูจากผมเธอลอยมาแตะจมูก
“ง่วงก็นอนต่อสิ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ไปกอด”
“ไม่เอา…ถ้าพี่ไม่นอน เกนก็ไม่นอน”
คีย์หลุดหัวเราะเบาๆ พลางเอื้อมมือมาวางบนหัวเธอ ลูบอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงจูบขมับหนึ่งที “ดื้อเหมือนเดิม”
เกนยังคงวางคางไว้บนไหล่คีย์ มองจอที่เต็มไปด้วยตัวอักษรและกราฟต่างๆ แม้จะไม่เข้าใจนัก
แต่เธอก็ตั้งใจมองเหมือนกำลังช่วยคิดด้วย คีย์เหลือบตาลงมามองคนตัวเล็กที่นั่งชิดขนาดนี้จนแขนเขาแทบขยับเมาส์ไม่ได้
“เกน…” คีย์เรียกเสียงทุ้มต่ำ
“คะ?” เธอเงยหน้าขึ้นอย่างซื่อ ๆ
คีย์ยกยิ้มมุมปาก “เกนรู้ใช่ไหมว่าพี่ทำงานอยู่ แล้วมานั่งแนบๆ แบบนี้ พี่สมาธิแตกหมด”
เกนทำตาโตเหมือนไม่รู้เรื่อง “ก็เกนอยากอยู่เป็นเพื่อน”
“เพื่อนเหรอ” คีย์ขยับเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูเธอ
“หรือว่าอยากให้พี่เลิกทำงานแล้วไปทำอย่างอื่น”
แก้มของเกนร้อนวาบทันที “พี่คีย์!” เธอเผลอยกมือขึ้นตีไหล่เขาเบาๆ
แต่คนโดนตีกลับหัวเราะหึๆ พลางเอื้อมมือมาคล้องเอว แล้วดึงให้เกนขึ้นมานั่งบนตักอย่างไม่ทันตั้งตัว
“งั้นนั่งตรงนี้ไปเลย จะได้ไม่ต้องเอียงคอ” คีย์พูดหน้าตาย แต่แววตากลับเจ้าเล่ห์ชัดเจน
เกนพยายามดิ้น “พี่คีย์ ปล่อยค่ะ เดี๋ยวพี่ก็ทำงานไม่เสร็จ”
“ก็เกนมานั่งขวางพี่นี่” เขาวางคางบนไหล่เธอแล้วแกล้งพ่นลมเบาๆ ที่ซอกคอ ทำให้เกนสะดุ้งและหัวเราะคิก
“พี่คีย์! เกนจั๊กจี้นะ”
“อ๋อ…งั้นแปลว่าถ้าพี่ทำแบบนี้อีก เกนก็จะหัวเราะเสียงดังใช่มั๊ย” ก่อนที่คีย์จะซุกหน้าเข้าที่ต้นคอพ่นลมหายใจอุ่นๆ ทำให้เธอใจสั่น
เกนตีแขนเขาเบาๆ อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ดิ้นหนีแล้ว เพียงแค่เอียงหน้าเล็กน้อย คีย์เห็นอย่างนั้นก็ทำให้เขายิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะกดจูบเบาๆ บนแก้มเธอ “อยู่ตรงนี้แหละตัวแสบ อย่าไปไหน พี่ทำงานอีกนิดเดียว” เกนพยักหน้าหงึก ๆ แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าตอนนั่งดูเขาพิมพ์งานเสียอีก
- ผู้เขียน
