Chapter 44
ตุ้บ! ตุ้บ!
วายุยกเท้าถีบประตูด้วยความโมโหที่ถูกพ่อของเขาจับขังไว้ที่ห้องใต้ดินราวกับนักโทษ วายุยกมือลูบผมด้วยความหงุดหงิดสุด ๆ เพราะต่อให้จะใช้เท้าถีบแรงแค่ไหน ก็ไม่สามารถพังประตูห้องใต้ดินออกไปได้
ตอนนี้วายุได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูด้วยความร้อนใจ เพราะไม่รู้ว่าพ่อของเขาพายาหยีไปอยู่ที่ไหน
“ชีวิตกูที่ว่าโง่ให้ยี่หวาแล้ว ยังต้องโง่ให้พ่อจับขังไว้ที่ห้องใต้ดินอีกเหรอวะ” วายุใช้มือปัดข้าวของในห้องใต้ดิน จนแตกระเนระนาดด้วยความโมโหกับความโง่บัดซบของตัวเองที่โง่ไม่จบไม่สิ้น
แต่ในขณะที่เขากำลังโมโหอย่างเลือดร้อน สายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับโทรศัพท์ตั้งใต๊ะที่วางไว้บนโต๊ะทึบข้างเตียง เขาจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปหาสิ่งนั้นทันที จากนั้นก็รีบกดโทรหาพัตเตอร์...
(สวัสดีครับ)
“ฮัลโหลไอ้เตอร์”
(อ้าว...ไอ้สัดยุ ไหงเอาเบอร์บ้านโทรมาวะ กูก็นึกว่าพ่อมึงโทรมาหากูซะอีก)
“ช่างแม่งเรื่องเ
