ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออ่อน ๆ ลอยคลุ้งภายในห้องผู้ป่วยวิกฤต นทีอาศัยช่วงเวลาสั้น ๆ ของการเปิดให้เข้าเยี่ยมฟุบหลับอยู่ข้างเตียงคลายความอ่อนล้าที่ต้องวิ่งไปวิ่งมาหลายที่ มือใหญ่ของเขาคว้ามือที่เริ่มเหี่ยวย่นเย็นชืดของแม่ไว้แน่น กระทั่ง
“นที~” เสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างอ่อนแรง
นทีสะดุ้งเฮือกตื่นทันที เมื่อเสียงที่เขารอคอยมาตลอดหลายวันดังขึ้นมา
“แม่! แม่ฟื้นแล้ว!” น้ำตาแห่งความดีใจเอ่อคลอในดวงตาทรงเสน่ห์จนขอบตาแดงก่ำ
ผู้เป็นแม่ระบายยิ้มจาง ๆ ก่อนพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อบอกลูกชายว่าเธอไม่เป็นไร
“ผมจะไปเรียกพยาบาลก่อนนะครับ” ชายหนุ่มใช้ท่อนแขนปาดน้ำตาทิ้งก่อนรีบลุกออกไป
พยาบาลรีบเข้ามาตรวจพร้อมกับแจ้งเรื่องของแม่แก่นายแพทย์ผู้เป็นเจ้าของไข้ ทว่า จากการประเมินเบื้องต้นทำให้แม่ยังต้องอยู่ในห้อง CCU ต่ออีกสองถึงสามวัน แค่นั้นมันก็ถือเป็นเรื่องท
