ลดาก้าวขึ้นรถเมล์ด้วยแรงโทสะที่แทบจะพุ่งทะลุผิวหนังออกมา ลมหายใจของเธอร้อนผ่าวเหมือนควันไฟที่คุกรุ่นอยู่ในอก เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำผสานกับเสียงเบรกแหลมแสบหูและกลิ่นน้ำมันดีเซล ทั้งหมดนั่นทำให้เลือดในกายเธอเดือดพล่านขึ้นไปอีก
ยิ่งมีผู้คนบนรถแน่นขนัด เสียงพูดคุย เสียงเหรียญกระทบเหล็ก เสียงกระจกสั่นไหวที่เป็นเหมือนระฆังเร่งเร้าในหัว ลดาก็ยิ่งกำหมัดแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ และพยายามกลืนรสขมของความคับแค้นลงไปให้ลึกที่สุดเท่าที่หัวใจจะรับได้
‘แกยัยจัสมิน! แกทำชีวิตฉันพัง! แกต้องชดใช้!’
ความคิดมุ่งร้ายแวบเข้ามาในสมอง ‘ถ้าแม่ไอ้หมาขี้เรื้อนนั่นหัวใจวายตายไปสักคน! มันคงสำนึกได้ว่าการทิ้งฉันไปมันมีราคาที่ต้องจ่าย!’
กริ๊งงง!
ลดาลุกจากทีนั่งทันทีที่รถเมล์เคลื่อนตัวมาถึงป้ายใกล้โรงพยาบาลเอกชน เธอก้าวลงจากรถพร้อมไฟแค้นที่ลุกโหมแผดเผาภายในใจ กระนั้นเธอก็รอบคอบพอที่จะเดินไปเช็ครอบ ๆ ดูก่อนว่ามีมอเตอร์
