9.12 pm.
"ฮ่าๆไม่น่าเชื่อจริงๆว่ะว่าคนอย่างมึงจะเปลี่ยนได้ขนาดนี้!"
"เกินไปคนเรามันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงตลอดไหม"
"ไม่ดิวะ มึงเล่นเปลี่ยนจากนายแบบชั้นแนวหน้าไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือแล้วตอนนี้เปลี่ยนมาเข้าวงการธุรกิจ กูล่ะยอมมึงจริงๆไอ้ราม!"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆหลังจากพี่เจย์พูดให้พี่รามขนาดว่าฉันที่โง่ๆ ยังนึกภาพตามออกเลยอ่ะและใช่ตอนนี้เรากำลังขึ้นมานั่งที่ห้องรับแขกของพี่เจย์บนชั้นสองของร้านอาหาร ซึ่งเป็นโซนสำหรับรับแขกโดยเฉพาะเลยแหละ เพราะห้องนี่มีของครบทุกๆอย่าง แต่ฉันไม่ได้ดื่มหนักเหมือนพี่รามที่กำลังดื่มกับเพื่อนเขาหรอกนะ ฉันกินน้ำส้มแทนเพราะอาสาขับรถกลับบ้านแล้ว
"แล้วแต่ล่ะอาชีพที่มึงไปทำเนี่ยมันไปสุดทุกทางไหมวะ?"
"มึงคิดว่าไงล่ะ?"
"กูคิดว่าคนเพอร์เฟคอย่างมึงแม่งต้องเทพทุกทางอยู่แล้วว่ะ เป็นนายแบบก็แนวหน้าเป็นอาจารย์ก็น่าจะสอนดีสอนเข้าใจ"
"หึ"
อ่า...ทำไมฉันหมั่นไส้ไอ้ท่าทางของ
