"มันไม่มีอะไรแล้วมันจะมีไลน์เธอได้ไงที่รัก!?"
"น้องคิงเขามาขอไลน์รักจริงพี่ แต่ที่รักให้เพราะอยากช่วยน้อง คือเขาพนันกับเพื่อนไว้ถ้าน้องไม่ได้ไลน์รักน้องแย่แน่ อีกอย่างรักก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาแล้วไหมนี่ไงรักปล่อยเบลอไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อนอ่ะ"
"แต่เธอไม่บอกพี่"
แม่งเอ๊ยขนาดว่าอธิบายไปสุดความสามารถพี่รามยังดื้อจะหาเรื่องฉันต่ออ่ะ ฉันถอนหายใจอย่างหมดความสามารถก่อนจะเอื้อมมือไปเอาโทรศัพท์ตัวเองกลับมา และครั้งนี้พี่รามยอมให้คืนแต่เขากลับใช้แขนแกร่งรวบเอวฉันให้ขึ้นไปนั่งบนตักแทน
"พี่บอกแล้วไงจะประชดยังไงก็ได้แต่อย่ามีกิ๊ก"
"น้องคนนี้ไม่ถึงขั้นนั้นไหมพี่ราม"
เสียงของฉันอ่อนลงในตอนที่พี่รามเงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตาอ่อนลง และฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้วแหละว่าเรื่องนี้ตัวเองผิดจริง ถ้าไม่ให้แต่แรกคงไม่มีปัญหากับพี่รามอ่ะ
"เอาเป็นว่ารักขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำอีก"
"พี่ไม่อยากให้ทำอีก" พี่รามซบลงมากอดฉันไว้แน
