EP.2
1930 คำ
8.23 pm.
"แล้วอย่างที่บอกอีเจ๊ที่สอนงาน อีที่ควบคุมการสอนอ่ะมันปากจัดมากเสมอต้นเสมอปลายเลยพี่รามแค่รักใส่สั้นไปนิดเดียวบ่นยิ่งกว่าแม่อ่ะ"
"เรียกเขาดีๆหน่อยสิ"
"พี่ได้ฟังเรื่องที่รักระบายป่ะหรือฟังได้ใจความแค่รักเรียกมันว่าอี?"
"พี่ก็ฟังอยู่"
ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด พร้อมกับมองพี่รามที่กำลังนั่งกินข้าวตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยอยู่ ให้ตายนี่ฉันพูดกับผัวหรือพูดกับกำแพงอยู่ทำไมมันนิ่งจังวะ?
"แต่ถ้าเราอยากให้เขาให้เกียรติเราเราก็ควร.."
"ให้เกียรติเขาก่อน เอออันนี้ท่องขึ้นใจแล้วแต่นี่พูดในเรื่องที่มันไม่ใช่จะมาให้เกียรติแล้วไง"
พี่รามถอนหายใจมองฉันที่กำลังนั่งกอดอกอยู่ ก่อนเขาจะวางส้อมกับช้อนเพราะคงไม่กล้าจะกินต่อแล้วในเมื่อฉันกำลังเดือดอยู่แบบนี้
"พี่พูดในความเป็นจริงไงเด็ก ถ้าพูดตามตรงคือเราเป็นแค่เด็กฝึกงานเราจะยังไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เพราะคนในสายงานหรือที่เรียกง่ายๆว่าองค์กรมันถูกกลืนกินไปแล้วจนเป็นแบบนั้น"
"เฮ้อ"
"เด็กฟังก่อนจะถอนหายใจ"
ฉันเลื่อนสายตามาสบตาพี่รามอีกครั้งหลังเขาสอดไปหนึ่งบท แต่ยังไม่จบเพราะเขายังจะสวดต่อ เพราะกลัวฉันจะไม่เข้าใจ
"ก็อย่างที่รักบอกพี่ว่าเขาทำงานที่นั่นมาเป็นสิบปีแล้วก็แสดงว่าที่อยู่ๆมาคือไม่มีใครขวางเธอคนนั้นได้ สิ่งที่เราทำได้คือออกมาจากตรงไหน การจะเดินออกมามันไม่ใช่ว่าเราเป็นคนแพ้แต่เราแค่หาสังคมที่มันน่าอยู่เพื่อตัวเราเอง"
"อื้อ..อีกสามอาทิตย์ก็ฝึกเสร็จแล้วแหละ"
ฉันยอมตอบพี่รามอย่างจำนน เพราะจะให้เดือดต่อยังไงในเมื่อผัวตอบกลับด้วยเหตุผลที่คนอย่างเขาเจอมาก่อนแล้วทั้งสิ้น พี่รามเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆอย่างปลอบประโลมก่อนจะตักอาหารมาใส่จานให้
"กินข้าวหน่อย"
"รักลดอ้วนอยู่"
"เธอจะลอยเอาแล้วเหรอรึยังไง?"
"โถ่พี่ราม ช่วงหลังๆมานี่รักกินน้ำหวานสามสี่แก้วกว่าจะเลิกงานอ่ะมันเป็นแน่นๆยังไงไม่รู้"
"ตรงไหนที่ว่าแน่น?"
"ตรงขา ดูสิ"
ฟึ้บ
ว่าไม่พอฉันยกขาพาดไปที่หน้าขาของพี่รามซึ่งคนที่นั่งอยู่จับเรียวขาฉันยกขึ้น ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วใส่อย่างเอือมๆ
"ขาเธอเล็กกว่าแขนพี่อีก"
"ว่าไป"
"ดู"
"เออว่ะ โอ้ยพี่ก็รักเตี้ยไหมล่ะ"
"ไม่ต้องลดกินเข้าไปนั่นแหละเดี๋ยวไปทำงานเป็นลมเป็นแล้งไปพี่จะทำยังไง"
"พี่ก็พาหนูไปหาหมอจิ"
"กินข้าว"
ฉันบู้ยปากอย่างกวนๆก่อนจะเอาขาตัวเองกลับมาที่เดิม และเริ่มกินข้าวต่อหลังจากที่โมโหเรื่องป้าที่ฝึกงานไป โดยมีผัวแก่นั่งเทศไปแล้วสองบทจุกๆจนไม่อยากจะพูดอีก เพราะกลัวบทที่สามตามมา ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในช่วงฝึกงานและอย่างที่รู้ว่ามันเป็นช่วงสุดท้ายแล้วของการเป็นนักศึกษา
พูดไปก็ใจหาย เพราะมันเร็วเหลือเกิน ใครจะไปคิดว่าช่วงปีหนึ่งฉันเปรี้ยวจนได้ผัวเป็นอาจารย์อ่ะ...แต่ก็แต่ก่อนอ่ะเนาะเพราะตอนนี้ผัวเป็นซีอีโอบริษัทยักษ์ใหญ่ไปแล้ว หึ้ย พูดแล้วก็อิจฉาตัวเองใครมันจะไปโชคดีขนาดที่ได้ผัวเก่ง ดี แถมหล่อและรวยมาเป็นของตัวเองแบบนี้...สงสัยชาติก่อนกูไปกู้ชาติมาแน่เลยอ่ะ
"พี่ราม"
"ว่า"
ฉันหันมองพี่รามที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าทีวีก่อนฉันจะโน้มลงไปกอดต้นคอเขาไว้ ซึ่งมันทำเอาพี่รามเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยทันที
"อะไร?"
"หนูล้างจานเสร็จแล้วแหละ"
"ครับ เก่งมาก"
พรึ่บ
ฉันยิ้มกว้างในตอนที่พี่รามยอมวางหนังสือและดึงให้ฉันลงไปนั่งบนตักของเขา ฉันหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจในตอนที่ปลายจมูกกดจูบไปตามต้นคอของฉันอย่างหยอกล้อ
"เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งลวนลามหนู"
"มีอะไรแน่นอนเลยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ"
ฉันเม้มปากมองพี่รามที่กำลังหรี่ตามองกันอย่างจับผิดจนฉันต้องประคองใบหน้าหล่อไว้
"พรุ่งนี้เพื่อนในฝ่ายชวนไปดื่มอ่ะ แบบจิบเบาแบบคุณหนูๆงี้"
"ไม่ครับ"
"เอ้าพี่ราม"
พี่รามส่ายหน้าปฏิเสธทันทีหลังฉันเรียกชื่อเขาซะยาวจนเจ้าตัวถอนหายใจใส่
"ครั้งก่อนเธอก็ว่าจิบเบาแต่เพื่อนได้หิ้วปีกออกมานอกร้านนี่คือไม่ใช่แล้วนะ แถมยังคลิปเต้นพวกนั้นอีก"
"ดาราติ๊กต๊อกเลยอ่ะตอนนั้น จำได้ว่าเพื่อนเอาลงคนดูเป็นแสน"
"มันน่าภูมิใจเหรอ?"
"งื้ออ ก็แฟนพี่มันสุดจะเซ็กซี่นี่"
ฉันขยับหัวถูไถไปตามหน้าอกพี่รามอย่างออดอ้อน ขณะที่พี่รามยังคงนิ่งอยู่...
"วันนี้วันครบรอบเรานะแล้วไหนอ่ะของขวัญ นี่มีแต่รักให้อ่ะ"
"แล้วไหงวนมาเรื่องของขวัญ?"
"ก็ก็...ก็ถ้าพี่ไม่ได้เตรียมให้กันรักจะขอไปเที่ยวแทนไง"
พี่รามขมวดคิ้วใส่ก่อนเขาจะจิ๊ปากอย่างมีอารมณ์ในตอนที่ฉันทำหน้าเอ๋อแดกต่อ
"นี่เธอยังไม่เช็กโทรศัพท์เหรอ?"
"เอาเวลาไหนไปเซ็ก พี่รามกลับมาก็เจอรักเซอร์ไพรส์แบบจัดหนักจัดเต็มไปแล้วนี่ถ้ารักไม่บ่นว่าหิวข้าวจะยอมพักไหม?"
พักในที่นี้คือต้องมีต่อรอบสองเพียงแค่ตอนนี้พักรับประทานอาหารเพื่อมีกำลังในการบดผัวแก่ต่อแค่นั้น ก็อย่างที่ว่าว่าอาหารสำคัญสำหรับการดำรงชีวิตน่ะนะ
"ก็เช็กสักหน่อยสิบอกขนาดนี้แล้วยังนิ่งอยู่อีก"
"อะไรนักพี่โอนเงินมาให้แทนของขวัญรึไง"
ฉันเบะปากขยับลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ในห้องนอนก่อนจะกดเปิดพร้อมกับเรียวคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เมื่อเห็นยอดเงินที่โอนเข้ามาในบัญชีตัวเอง..
"หนึ่ง สอง สาม สี ห้า หก...เจ็ดหลัก! พี่รามโอนเงินให้รักทำไมตั้งเป็นล้าน!!"
ฉันวิ่งตาตื่นออกมาจากห้องนอนมองพี่รามที่กำลังนั่งเลิกคิ้วมองไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยสักนิดกับอาการตกอกตกใจของฉัน แต่แม่มึงนี่เงินเป็นล้านเลยนะคือใช่อยู่ที่ผ่านมาที่เราคบกันพี่รามมักจะเปย์ฉันบ่อยๆ แต่ไม่ใช่ว่าจะเปย์ด้วยการโอนเงินมาตุบเดียวแบบนี้!
"ก็เรามีเรื่องที่อยากจะได้เยอะแยะพี่เลยคิดว่าให้เงินไปซื้อของที่เธออยากได้เองเลยดีกว่า"
"โอ๊ยโอนมาพันเดียวรักก็ยิ้มแล้ว แต่นี่มันเยอะไปจนเกรงใจอ่ะพ่อ!"
"มานี่มา"
"พี่รามมันเยอะไปจริงๆ"
ฉันพูดเสียงอ่อนในตอนที่เดินกลับไปนั่งจุ้มปุ้กลงที่ตักแข็งๆของพี่รามตามเดิม
"พี่โอนให้ล้านนึงแต่ยอดเงินที่ใช้ได้คือหนึ่งล้านสองพันนี่คืออะไร?"
"ห๊ะ?"
"เธอไม่มีเงินเก็บเลยรู้ตัวไหมรัก?"
พี่รามขมวดคิ้วมองฉันที่กำลังกำโทรศัพท์แน่น และปิดหน้าจอไม่ให้เขาเห็นยอดเงินอันน้อยนิดของตัวเอง
"ก็คนต้องกินต้องใช้ง่ะ"
"ไม่ใช่แล้วอันนี้มันเกินไปพี่ว่าพี่จ่ายค่าเทอมให้เธออยู่นะ"
"ก็เค้ามีของที่อยากได้เยอะนี่"
"งั้นบ่นทำไมเรื่องที่พี่โอนเงินให้เยอะ?"
"ก็ก็ก็...แงงเกิดมาไม่เคยเห็นเงินล้านเลยนะ!"
ฉันกอดคอพี่รามไว้อย่างตื่นเต้นไม่หาย แต่เอาจริงๆถึงจะรู้ว่าผัวรวยแต่ไม่คิดว่าจะรวยและเปย์กันมากมายขนาดนี้...ครบรอบปีก่อนก็ซื้อเบนซ์ให้พอมาปีนี้โอนเงินล้านมาให้อีกฉันก็เกรงใจเป็นนะโว้ย
"พี่รู้ว่าเงินมันเยอะ แต่ที่พี่โอนให้ก็ใช่ว่าเราจะเอาไปใช้มั่วซั่วได้" ฉันที่กำลังสติแตกค่อยๆตั้งสติฟังพี่รามอีกครั้งอย่างตั้งใจ "พี่ให้ไว้เป็นเงินเก็บเผื่อเธอมีเรื่องฉุกเฉินที่ต้องใช้จะได้ไม่ต้องรอพี่ แต่ถ้าเธอเอาไปซื้อในสิ่งที่ไม่มีประโยชน์พี่ก็จะโกรธอยู่นะ"
"เสื้อผ้าถือว่ามีประโยชน์ไหมคะ?"
"ถามตัวเองรึยังว่าในตู้ใส่ครบทุกตัวยัง"
"ง่า"
"คิดเอาโตแล้วพี่ไม่อยากยุ่งเรื่องที่เธอตัดสินใจเองได้"
ฉันเม้มปากพลางพยักหน้าก่อนจะขยับขึ้นไปจุ๊บที่แก้มพี่รามเบาๆ
"ขอบคุณนะคะ รักพี่สามพันเลย"
"ครับ แต่พี่รักเธอล้านนึงอ่ะ"
"ง่าาา ชุดคุณกระต่ายหนูสามพันแพ้แล้วดิ"
"หึ"
พี่รามขยี้ผมฉันเบาๆก่อนฉันจะซบลงที่หน้าอกของเขาอย่างรู้สึกดี มันเป็นวันครบรอบปีที่สองที่เราตัดสินใจที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันแทนไปข้างนอก และมันก็ดีอย่างที่คิดจริงๆ...รู้สึกมากเลย
"งั้นพรุ่งนี้เอาเป็นว่าไม่ให้ไปนะ"
"เอ้าพี่ราม"
"ก็พี่ให้ของขวัญเธอแล้ว"
"แต่รักรับปากเพื่อนแล้ววว"
"ยัยเด็ก"
ฉันกัดปากตัวเองทันทีที่เผลอพูดเรื่องที่รับปากเพื่อนก่อนจะมาบอกพี่ราม ซึ่งแน่นอนแหละว่าพี่รามต้องไม่พอใจ
"ก็เพื่อนรบเร้าเขาบอกว่าไปกับรักแล้วสนุกมาก"
"ให้ตาย"
"เอางี้ถ้าคืนนี้รักทำให้พี่พอใจแบบถึงขีดสุดให้รักไปกะเพื่อนนะ"
"ไม่มีอารมณ์แล้ว"
"แน่ใจ ถ้าดึ๋งดั้งขึ้นมาอีกรักจะถือว่าพี่แพ้นะ!"
"เด็ก"
ฉันสไลด์ตัวลงไปนั่งคุกเข่าตรงพรมบนพื้นทันทีพร้อมกับเหยียดยิ้มมองพี่รามที่กำลังมองลงมา เขาถอนหายใจเสียงดังในตอนที่ฉันสอดมือขึ้นไปตามหน้าท้องที่ขึ้นลอนสวย ก่อนจะกดจูบตามซิกแพคของพี่รามอย่างชอบใจ
"ไหนๆใครไม่มีอารมณ์แล้วมาพิสูจน์กันหน่อยซิ!"
"จะไปให้ได้เลยใช่ไหม?"
"น๊าา"
พี่รามเสยผมมองฉันที่กำลังใช้ปลายนิ้วกดไปตามแก่นกายร้อนที่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่ใต้ร่มผ้า ขณะที่พี่รามกำลังขบกรามมองและถอนหายใจเสียงดัง
"พี่จะไปสู้อะไรเธอได้ล่ะที่รัก"
"งื้อ เค้าจะเป็นเด็กดีน๊าไม่ซนแน่นอน"
แบบนี้คือเปอร์เซ็นต์ได้ไปจิบเบาคือเพิ่มขึ้นแน่นอน แต่ฉันต้องการแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะงั้นจะเจ็บปากอีกรอบคงไม่เป็นไร...สำหรับแด๊ดดี้ของรักรักยอมปวดปากซักอาทิตย์ยังไหว!
- ผู้เขียน
