EP.3
2239 คำ
วันต่อมา
06.43 am.
"ใครไปบ้างนะคืนนี้?"
ตาที่กำลังปรื้อเพราะความเพิ่งตื่นต้องหรี่ลงรับแสงที่สอดส่องเข้ามาภายในห้อง แต่ที่แยงตากว่าแสงแดดคงเป็นรัศมีของผัวแก่ที่กำลังยืนผูกเนกไทอยู่ปลายเตียงนี่แหละ พี่รามเลิกคิ้วคลายทวนคำถามฉันจึงต้องขยับลุกนั่งพร้อมกับจัดผมรังนกตัวเองให้เข้าที่เข้าทางหน่อย
"ไปไหนอ่ะ?"
"เธอขอไปไหนล่ะ?"
"อ่อ" ไปไหนวะคิดสิคิด วันนี้วันไรศุกร์รึเสาร์? โอ๊ยอีรักอีบ้าวันนี้วันศุกร์สิวะ! "ไปจิบเบาสไตล์ลูกคุณหนูน่ะเหรอคะ!?"
พี่รามพยักหน้าและเดินไปยืนอยู่หน้ากระจกมองความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง ส่วนฉันกำลังขยับลุกเดินไปสวมกอดเขาด้วยรอยยิ้ม แงงพอมองจากกระจกพี่รามตัวสูงใหญ่มากเลยอ่ะส่วนฉันที่กำลังกอดเอวเขาอยู่ดูเป็นเด็กเล็กไปเลยฮ่าๆ
"ไปกับจิ๊บ แพรวพราว อ่อหญิงไปด้วยเป็นสี่คนรวมหนู!"
"ใช่สี่คนแน่เหรอ?"
"หื้อ? แล้วมีใครคบพวกหนูอีกอ่ะ?"
ฉันเลิกคิ้วมองพี่รามอย่างมีคำถามพร้อมกับขยับใบหน้าซบลงที่ช่วงเอวของเขาเพื่อดมกลิ่นน้ำหอม กลิ่นนี้ที่รักเป็นคนซื้อเองตอนวันเกิดพี่รามมันเลยเป็นกลิ่นที่เขาใช้ประจำจนถึงทุกวันนี้ แต่ว่าก็ว่ากลิ่นมันเหมาะกับเขาจริงๆนะมันมีทั้งความสุขุมเยือกเย็นแต่ก็เจือไปด้วยความเย้ายวนน่าค้นหา
"ห้าคนแน่ใช่ไหม?"
"พี่รามถามรักสองรอบแล้วนะ รักไปกันแค่นี้แล้วถ้าจะถามถึงอีตะวันมันไปไม่ได้พี่ก็รู้พี่จอนนี่ปล่อยไปซะที่ไหนหวงมากหวงจนน่าหมั่นไส้"
"พอๆไม่ต้องลามปามถึงเขาพี่ถามแค่เพื่อนเรา พี่แค่อยากแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอีก"
พี่รามมองฉันผ่านกระจกขณะที่ฉันก็กำลังขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย...แต่เดี๋ยวนะนี่ผัวกูกำลังกังวลกับเรื่องอะไรหรือใครอ่ะ?
"พี่กลัวไอ้ไผ่มันไปด้วยเหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วมองพี่รามที่กำลังมองสบตากันก่อนฉันจะยิ้มหวานและดึงให้ร่างสูงหันมามองสบตากันดีๆ ฉันเอื้อมมือขึ้นไปประคองใบหน้าหล่อไว้ด้วยรอยยิ้ม
"พอหนูรู้ว่าพี่หึงพี่ไม่ชอบที่ไอ้ไผ่มันทำตัวละลาบละล้วงกับหนูบ่อยๆหนูก็ห่างมันแล้วนะ รักไม่ทำในสิ่งที่พี่ไม่ชอบซ้ำสองซ้ำสามหรอกน่า"
"ก็รู้ว่ายังไงเธอก็รู้ใจพี่แต่พี่ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจไหม ขนาดพี่ไปรับเธอที่ทำงานอาทิตย์ก่อนมันยังมาทำลอยหน้าลอยตาให้อารมณ์เสีย"
ให้ตายเป็นเช้าที่สดใสจริงๆ เพราะผัวกำลังแสดงอาการหึงหวงแบบออกนอกหน้าอย่างที่ไม่ได้เป็นบ่อยๆ แถมยังสามารถพูดประโยคยาวๆซะจนนางรักคนนี้กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่เลยจริงๆ
"มันกวนตีนไปงั้นแหละนิสัยมันเสีย เนี่ยรักก็บอกมันไปแล้วว่าแฟนรักไม่ชอบแล้วถ้ามันทำอีกรักจะไม่เล่นด้วยซะเลย"
"เล่นด้วยยังไง?"
"ห๊ะ?"
"เธอพูดว่าเล่นด้วยนะเมื่อกี้"
ฉันอ้าปากมองพี่รามอย่างเอ๋อๆ และกำลังจะผละตัวออกมาเพื่อตั้งสติแต่วงแขนแกร่งกลับรวบเอวฉันไว้ซะจนตัวฉันเกือบจะลอย
"โถ่พี่รามรักเพิ่งตื่นเนี่ยมันก็ใช้คำผิดๆไปบ้างสิ!"
"พี่ไม่ขำนะ"
โถ่ถังเช้านี้ไม่สดใสซะแล้วสิกู
"รักไม่ได้อะไรกับมันจริงๆ แล้วที่พูดว่าจะไม่เล่นกับมันนี่ก็คือไม่เป็นเพื่อนกับมันแล้วไง อารมณ์แบบเวลาเด็กๆโกรธกันแล้วยกนิ้วโป้งกันอ่ะพี่!"
ฉันถอนหายใจมองพี่รามที่ยังนิ่งอยู่ก่อนจะโอบต้นคอเขาลงมาพร้อมกับฉันที่เขย่งเท้าขึ้นไปกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากหยัก
"รักมีแต่พี่ในใจเนี่ย อยู่บ้านนี่ไม่ใช้แล้วดงไดร์อ่ะ"
"ทำไม?"
"เพราะในใจไม่เคยมีผู้ไดร์จนความรักคุณเข้ามา บ๊ะวันนี้ผัวตบมุก!"
"หึ"
ฉันยิ้มกว้างและเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มพี่รามอีกครั้งพร้อมกับลูบแก้มเขาอย่างรักใคร่
"รักพี่รามสามพันนะ"
"อืมรักเธอล้านนึงเหมือนกัน"
พี่รามยิ้มบางๆก่อนจะโน้มลงมากดจูบที่หน้าผากฉันเบาๆก่อนผละออก เขาใช้มือลูบหน้าลูบตาฉันจนฉันหลับตาลงอย่างฟินๆเพราะคิดว่าพี่รามจะโน้มลงมาจูบอีกครั้ง
"ไปล้างหน้าอาบน้ำเถอะน้ำลายเลอะเต็มแก้ม"
"โอ๊ยพี่ราม!"
"นอนยังไงให้น้ำลายมันเลอะไปทั่วหน้าแบบนั้นน่าเกลียดจริงๆเด็กคนนี้"
โอ๊ยกูอยากจะกรี๊ด ความโรแมนซ์ที่กูฝันถึงโดนดับฝันตอนผัวทักเรื่องน้ำลายนี่แหละ ฉันสะบัดตัวออกจากวงแขนแกร่งและเดินไปหยิบผ้ามาพาดไหล่อย่างไม่พอใจ แต่หลักๆคือกูอายกูเสียหน้าเนี่ย!
"ถ้ารักอาบน้ำเสร็จไม่ต้องมาหอมมาดมเลยนะ!"
"เธอบอกตัวเองเหรอ?"
ฉันหยุดชะงักเหลือกตามองพี่รามที่กำลังยกยิ้มมุมปาก และขยับสายเนกไทไปมาอย่างกวนอารมณ์พร้อมหรี่ตามองฉันอย่างขำๆ
"พี่ว่าคนที่ชอบหอมชอบดมนี่เป็นเธอมากกว่านะ อ่อแต่ดูดนี่น่าจะชอบมากที่สุดเพราะรอยเต็มคอพี่ไปหมดแล้ว"
"กรี๊ด! ไม่รับรู้ไม่รับรู้!"
ฉันปิดหูวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าแดงก่ำพร้อมกับเปิดน้ำมากระแทกหน้าตัวเอง เพราะตอนนี้หน้าฉันแดงยังกะลูกตำลึง แต่แม่มันไม่ไหวจริงทำไมผู้ชายมีอายุคนนี้ถึงได้ฮอตปรอทแตกและยั่วเยเก่งขนาดนี้วะ ขนาดเมื่อคืนจัดหนักจัดเต็มซะเกือบจะไม่ได้นอนพอตื่นมากูอยากจะเยเย้กับเขาอีกแล้ว!
รักมึงต้องตั้งสติถ้าแม่บนฟ้ามองลงมาเห็นลูกแรดแบบนี้แม่มึงได้หงายหลังลงจากสวรรค์แน่!
"แต่แม่คะรักคลั่งรักเขามากเลยทำไงดี"
ให้ตาย หวังว่าแม่คงเข้าใจในความคลั่งรักของลูกสาวคนนี้นะคะอาเมน
9.11 pm.
"ทำยังไงถึงจะได้ผู้ดีแบบอีรัก?"
ฉันเหลือบมองอีหญิงที่กำลังพุ่งเป้ามาที่ฉัน คนที่มีแฟนคนเดียวในกลุ่มบรรดาสาวโสดหลังจากมานั่งชิลที่ร้านดังใจกลางเมือง ซึ่งร้านนี้มันดีจริงๆทั้งวิวของชั้นดาดฟ้าของตึกและค็อกเทลเบาๆจิบไปชมบรรยากาศยามค่ำคืนไปนี่มันเริด ฉันถึงบอกไงว่าครั้งนี้จิบเบาลูกคุณหนูจริงๆเพราะขืนเมาแอ๋คงได้ตกตึกตายอ่ะ
"แล้วไหงมาพูดถึงกูกูอุตส่าห์เงียบให้สาวโสดได้รำพึงรำพันกัน"
"กูล่ะเกลียดคำพูดคำจาของมึงจริงๆอีรัก"
"อุบส์ เรียกที่รักหน่อยค่ะสงวนท่าทีนิดนึงพอดีวันนี้เป็นดารา"
"อย่าอินหนังเกิน"
"บรรยากาศมันได้!"
ฉันถลึกตาใส่นางจิ๊บและนางแพรวพราวที่ขัดกันอย่างขำๆ
"มึงไม่ต้องเปลี่ยนประเด็น"
"โอ๊ยมึงจะเอาไรกะกูอีหญิง?"
"เอาผู้มึงได้ไหมล่ะ?"
"กูสามารถให้มึงได้ทุกอย่างยกเว้นผัวคนนี้ค่ะ"
"มันเน่วแน่มาจริงๆ ฮ่าๆ"
อีแพรวพราวหัวเราะขำขณะที่ฉันกำลังยกแก้วขึ้นจิบพร้อมกับไขว้ห่างหรี่ตามองเพื่อนๆที่กำลังมองมาอย่างตั้งใจฟัง
"กูพูดจริงๆ กูรักเขาแบบหัวปักหัวปำเลยมึงแล้วทั้งชีวิตนี้กูหาที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วแน่ๆ"
"เขาก็รักมึงมากแหละแม่งทั้งรักทั้งเปย์ คือแม่งจะมีผัวที่ไหนโอนเงินเป็นล้านให้ง่ายๆแบบนี้วะ"
"ไม่มึงกูเอาปืนจ่อ"
"ตลก"
"เอออีสัสตลกสิกูจะไปทำได้ยังไงฮ่าๆ"
เพื่อนๆต่างมองฉันอย่างเอือมระอาขณะที่ฉันก็โบกมือไปมา
"พวกมึงน่ะเดี๋ยวก็มาเพื่อนกูแต่ละคนหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ซะที่ไหน พวกมึงโคตรสวยอ่ะกูเห็นครั้งแรกกูแบบเสียความมั่นใจไปนิดเลยเพราะคิดมาตลอดว่าตัวเองสวยที่สุด"
"พอเห็นพวกกูเลยอายที่ขี้เหร่กว่า?"
อีหญิงเลิกคิ้วถามส่วนฉันกำลังยิ้ม
"อายทำไมกูก็คิดว่าโลกมันกว้างไม่แปลกที่จะมีคนสวยมากมาย แต่สวยแซ่บและมีผัวเปย์แบบกูคือครบค่ะกูเลยเชิด"
"ขอร้องเลยมันวนมาอวยตัวเองอีกแล้ว"
หญิงหัวเราะขำขณะที่ฉันก็ยักไหล่และยิ้มให้เพื่อนอย่างคนชนะ เราสั่งเครื่องดื่มมาเพิ่มและคุยกันไปเรื่อยจนเวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่มครึ่งแรงสั่นจากกระเป๋าก็ทำให้ฉันต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนๆที่กำลังกึ่มๆได้ที่กันแล้ว
"เดี๋ยวมา"
"เค รีบๆรายงานผัว"
"จ้าๆ รู้ดีที่สุด"
ฉันขยับลุก และเดินเลี่ยงออกมาที่มุมไม่ค่อยมีคนทางด้านห้องน้ำก่อนกดรับสายพี่รามที่คงจะโทรมาเช็กตามประสาคนหวงเมียน่ะนะ
"ฮัลโหลว่าไงคะแด๊ดดี้"
(เมารึยัง?)
"คนเมาที่ไหนจะมีสติรับคะ?"
(เพราะถ้าเมาคงโยนโทรศัพท์ทิ้งที่ไหนสักที่ใช่ไหม?)
"แงงอย่าล้อหนู" ฉันดัดเสียงออดอ้อนอย่างขำๆ "ไม่เมาค่ะเดี๋ยวสักหน่อยจะกลับแล้ว"
(เพื่อนเมาไหม?)
"แค่กึ่มๆ"
(ถ้ากลับเองไม่ไหวก็นั่งแท็กซี่กลับนะ)
"รักไหวน่า"
(หมายถึงเพื่อนเธอส่วนเธอน่ะขับรถกลับมาดีๆ ห้ามขับเกินหกสิบ)
"โอ๊ยพี่จ๋าจักรยานยังเร็วกว่าหนูแล้วไหม?"
(พี่เป็นห่วง)
ยกมือทาบอกเลยแบบนี้น่ะ ฉันเม้มปากก่อนจะรีบตอบกลับ
"อือรู้ค่ะเดี๋ยวกลับไปหานะ"
(ครับพี่จะรอ)
อยากจะกลับซะเดี๋ยวนี้ แต่กลัวเพื่อนว่าอยู่ใต้อาณัติผัวเกินไปไม่ได้เดี๋ยวเสียการปกครองไปมากกว่านี้ แต่แม่งเอ้ยคิดถึงผัวแล้วเนี่ย!
ฟึ้บ
"อ๊ะ!?"
ฉันชะงักเกือบจะหงายเมื่อหันกลับมาเตรียมจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่กลับเดินไปชนคนที่เดินสวนมาซะงั้น ให้ตายดีนะที่เขาจับแขนฉันไว้ฉันถึงไม่หงายหลังล้มลงไปน่ะ
"ขอโทษนะคะ"
ฉันเงยหน้ามองเขาก่อนจะชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังมองลงมา...ป้าด มีคนหล่อขนาดนี้เหลืออยู่บนโลกอีกเหรอวะ คือคนนึงเป็นของฉันแล้วแต่คนนี้คือดีทั้งรูปร่างสูงโปร่งดวงตาเรียวรีจมูกโด่งเป็นสันจนไล่ลงมาถึงริมฝีปาก ทุกองค์ประกอบบนใบหน้ามันรับกันดีมากจนพี่ต้องร้องว้าว
"ว้าว"
"ครับ?"
"คะ?"
คนตรงหน้าเลิกคิ้วมองฉันก่อนฉันจะหัวเราะกลบเกลือนพร้อมขยับถอยห่างออกมาอย่างอายๆ อีบ้าเอ๊ยกูรึก็คิดว่าตัวเองแค่คิด แต่ดันร้องออกมาจริงๆ!
"เมื่อกี้ฉันตกใจน่ะค่ะมันเลยร้องว้าวออกมาโดยไม่รู้ตัว นิสัยแปลกๆน่ะค่ะแฮะๆ"
แถก่อนได้เปรียบนะแม่ว่า
"อ่อ ครับผมเข้าใจ"
ให้ตายพ่อหนุ่มคนนี้เขาอ่อนต่อโลกด้วยถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันเจอแบบนี้โดนฉันปอกลอกแน่บอกเลย คนบ้าอะไรหน้าหล่อแถมยังแสนน่ารักอีก
"ยังไงก็ต้องขอโทษนะคะที่ไม่ทันระวัง"
"ครับผมก็ขอโทษเหมือนกันที่เร่งรีบ"
ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะขยับเดินไปทางขวาเพื่อให้เขาได้เดินต่อ
"ผมทอยครับยินดีที่ได้รู้จักคุณ..?"
"คะ? อ่อ.." ฉันรีบยื่นมือไปจับมือเขาอย่างเสียไม่ได้ในตอนที่เขายื่นมือมาตรงหน้า "ฉันชื่อที่รักค่ะยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะคุณทอย"
คุณทอยยิ้มแสนดีให้ฉันไปหนึ่งแมตช์จุกๆก่อนฉันจะขยับมือออกจากมือเขา และขอตัวเดินกลับออกมานอกดาดฟ้าอย่างเกร็งๆ...อันนี้คือเกร็งจริงเพราะอย่างว่าว่าฉันไม่ได้เจอคนที่ดูดีได้สูสีกับพี่รามมานานมากแล้วนะ แล้วแบบมาเจอจังๆแถมเขายังทอดสะพานมาขนาดนี้อ่ะ
แล้วฉันจะไม่พูดนะว่าไม่รู้ เพราะดูยังไงคุณทอยเขาต้องชอบฉันแน่ๆ แต่แม่มันไม่ได้ไงถึงเขาจะดูดีจนฉันชมไม่ขาดปากขนาดไหนคนที่ฉันรอฉันกลับบ้านอยู่เขาสำคัญกว่ามาก
ขอโทษนะคะที่ฉันสวยจนคุณตกหลุมพราง แต่ขอโทษจริงๆเพราะตอนนี้หลุมพรางโดนกลบแบบปิดตายแล้วค่ะ แล้วทีนี่จะสวยน้อยลงไม่ได้ด้วยนะแย่จริงๆ
- ผู้เขียน
