“แอล!”
“พี่เพชร สวัสดีค่ะ” อลิสายิ้มพลางยกมือไหว้บาร์เทนเดอร์หนุ่ม เพชร หรือที่ใคร ๆ เรียกติดปากว่าพี่เพชร รีบวางแก้วผสมเครื่องดื่มลงบนเคาน์เตอร์ทันทีที่เห็นเธอ
“ไปไงมาไงเนี่ย ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก” เขาทักด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ ดวงตาทอประกายดีใจอย่างปิดไม่มิด
พักพิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นแล้วอดจะแซวไม่ได้
“ยิ้มปากจะฉีกถึงหูแล้วนะพี่เพชร”
“อย่ามากวน ยัยเตี้ย!” เขาหันไปขำใส่ พร้อมเอื้อมมือมาขยี้ผมเจ้าตัวเล็กที่ทำแก้มพองใส่เขาทันที
“เชอะ!”
พักพิงกอดอก ทำหน้าฟึดฟัดแต่น่ารักเกินจะจริงจัง
บรรยากาศระหว่างทั้งสามคนเต็มไปด้วยความอบอุ่นและคิดถึง พวกเขาหัวเราะกันเบา ๆต้องพยายามกลั้นเสียงไว้ เพราะเริ่มมีสายตาลูกค้าหันมามองด้วยความสนใจ
“ขอโทษนะคะพี่เพชร แอลมีปัญหาส่วนตัว แต่ก็ยังคิดถึงทุกคนนะ คงสบายกันดีใช่ไหม”
อลิสาพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน แม้รอยยิ้มนั้น
