ตอนที่6

2013 คำ

“คนรู้จักเหรอ แอล?” เพชร บาริต้ารุ่นพี่ที่กำลังผสมเครื่องดื่มหลังบาร์เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นอลิสาฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง สีหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก “เปล่าค่ะพี่... คนที่ไม่อยากรู้จักในมหา’ลัยต่างหาก” เธอฝืนยิ้ม ตอบเสียงเบาอย่างปลงตก เพชรเหลือบตามองเธออย่างเข้าใจ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงใจดี “ถ้าไม่โอเค ให้พิงไปเสิร์ฟแทนก็ได้นะ” พิง หรือพักพิง เป็นเพื่อนร่วมงานที่อายุไล่เลี่ยกัน ต่างกันตรงที่อีกฝ่ายเลือกทำงานเต็มเวลา ไม่ได้เรียนต่อเหมือนเธอ ครั้งก่อนก็เป็นพิงนี่แหละ... ที่เผลอเมาท์เรื่อง ‘เมียของขวัญ’ ให้เธอฟัง “ไม่เป็นไรค่ะพี่เพชร แอลเสิร์ฟเองดีกว่า ขี้เกียจมีปัญหาให้ปวดหัว” อลิสาว่าอย่างเอือม ๆ ขณะรับถาดเครื่องดื่มไปจากมือรุ่นพี่ ก่อนจะสูดลมหายใจหนึ่งเฮือก แล้วหันหน้าไปเผชิญกับโต๊ะลูกค้าเจ้าปัญหานั้นอีกครั้ง “นี่... ได้ข่าวว่าเธอติดหนี้ค่าเทอมอยู่เหรอ?” เสียงหวานที่แฝงด้วยความเหยียดหยันดังขึ้นจากกิ่งแก้ว ริมฝีปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติกสีจัดยกยิ้มเย้ย มือเรียวยกแก้วขึ้นจิบอย่างอวดดี อลิสาชะงัก ดวงตาคมเหลือบมองเจ้าของคำถามเพียงแวบเดียวก่อนจะหันหน้าหนี เธอไม่ตอบ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คนแบบนั้นฟัง เรื่องนี้มีเพียงชนกันต์แฟนเก่าของเธอเท่านั้นที่รู้ และดูเหมือนว่าต้นตอก็คงมาจากเขา “ไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว ต้องไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นต่อ” เสียงของเธอราบเรียบแต่เปี่ยมไปด้วยความอดทน ขาเรียวหมุนกายเตรียมจะผละไป “เดี๋ยวสิ ยังไม่จบ” กิ่งแก้วเอ่ยขัด พร้อมวางแก้ววอดก้าชั้นดีลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะหยิบธนบัตรสีเทาสิบใบมาวางเคียงข้าง “ดื่มให้หมดสิ แล้วเงินหมื่นนี่เป็นของเธอ... ถือว่าเพื่อนร่วมสถาบันคนนี้เมตตา ช่วยค่าเทอมนิดหน่อย” คำพูดของเธอชวนสะอิดสะเอียนกว่ารอยยิ้มที่แนบมาเสียอีก พร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ จากเพื่อนในกลุ่มที่นั่งกันอย่างสบายใจในมุมของผู้ชนะ อลิสายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาเรียบเฉยกวาดมองไปยังใบหน้าเหล่านั้นที่เต็มไปด้วยความสะใจและความทะนงตน พวกเขา... แค่โชคดีที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่เคยรู้เลยว่าการต้องเลือกระหว่างศักดิ์ศรีกับข้าวในจานมันรู้สึกยังไง เงินหมื่นสำหรับเธอคือค่าห้อง ค่ากับข้าว ค่าหนังสือของน้องชาย มันไม่ใช่ตัวเลขที่เธอสามารถเมินเฉยได้ง่าย ๆ โดยไม่พูดอะไร อลิสาหยิบแก้ววอดก้าขึ้นมากรอกลงคอรวดเดียวหมด ไม่หวั่นแม้จะเข้มแสบคอเพียงใด จากนั้นก็คว้าเงินมาด้วยมือที่มั่นคง เสียงหัวเราะอย่างสะใจดังตามหลังมา แต่อลิสาไม่คิดจะหันกลับไปมอง ร่างบางเดินตัวตรงออกจากโต๊ะนั้นด้วยความเงียบสงบ ทันทีที่ถึงห้องน้ำ อลิสารีบเปิดก๊อก วักน้ำเย็นซัดหน้าแรง ๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นก็ไหลออกมาอย่างเงียบงัน เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับตัวเองในกระจก ใบหน้าสวยกำลังเปียกปอน แต่ดวงตานั้นยังแน่วแน่ “แค่นี้เอง... ทนได้” เสียงกระซิบเบา ๆ ถูกกลืนไปในเสียงน้ำแต่หัวใจของเธอยังแข็งแกร่งเหมือนเดิม ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ขาที่เคยก้าวอย่างมั่นคงก็เริ่มสั่นจนไร้เรี่ยวแรง ดีที่อลิสารั้งถาดเครื่องดื่มไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอคงล้มลงจนอาจเกิดเรื่องวุ่นวาย เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มไรผมและหน้าผาก ราวกับร่างกายกำลังระเบิดเป็นไฟ เธอรู้สึกวูบวาบร้อนรุ่มจนน่าประหลาด ทั้งที่ไม่ได้ปวดหัวหรือเป็นไข้มาก่อน “แอล... ไม่สบายเหรอ?” เสียงเป็นห่วงจากพักพิงดังขึ้น ก่อนที่เพื่อนร่วมงานตัวเล็กจะรีบเข้ามารับถาดจากมือเธอและช่วยพยุงให้นั่งลงบนโซฟาที่อยู่ใกล้ที่สุด “ไม่แน่ใจ อยู่ดี ๆ ก็ไม่มีแรง เหมือนร่างมันจะหมดพลังเฉยเลย…” เสียงของอลิสาแผ่วเบา ดวงตาเริ่มพร่าแต่ยังพยายามควบคุมสติ พักพิงหันไปมองใบหน้าซีดเผือดของเพื่อนร่วมงานแล้วขมวดคิ้วแน่น “แอล กลับไปพักเถอะ เดี๋ยวเราบอกคุณเฟยให้เอง ดูท่าแล้วไม่น่าจะไหว” อลิสาอยากจะปฏิเสธ แต่ร่างกายก็เตือนชัดว่าเธอฝืนไม่ไหวแล้ว “อืม... ฝากด้วยนะพิง” เสียงเธอเบาลงอีกนิด ขณะค่อย ๆ ปลดบัตรพนักงานออกจากอก แล้วประคองร่างตัวเองที่เริ่มอ่อนแรงออกไปนอกร้านทีละก้าว “เป็นอะไรมากไหมครับ?” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางความพร่าเบลอในหัว อลิสาหยุดฝีเท้าอย่างยากเย็น ร่างเซจนเกือบล้ม ก่อนจะมีมือสองคู่คว้าร่างเธอไว้ทัน แต่ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง อลิสาก็รีบสะบัดตัวออกด้วยแรงอันน้อยนิด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ความรู้สึกไม่ปลอดภัยไหลทะลักขึ้นมาจนแทบหายใจไม่ออก พวกเขาเป็นเพื่อนในกลุ่มของกิ่งแก้ว “อย่ามายุ่งกับฉัน…” แม้จะพยายามยืดตัวให้มั่นคง ร่างบางก็ยังโงนเงนราวจะล้มทุกเมื่อ “อย่าทำเป็นเล่นตัวเลยน่า…” ชายคนหนึ่งหัวเราะหยัน ก่อนจะกระซิบเสียงต่ำอย่างไม่น่าไว้วางใจ “ถ้าอยากได้เงิน ฉันมีไม่อั้น... แค่สนุกกับเราสองคนนิดหน่อย” “สวยกว่าที่เห็นในคลับอีกแฮะ…” อีกคนเสริม ดวงตาเต็มไปด้วยความกระหาย กวาดมองตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงลำคอขาวเนียนด้วยแววตาลุกวาว แสงไฟจากนอกร้านที่เคยดูอับแสงยังส่องให้เห็นว่าอลิสาสวยกว่าในความทรงจำของพวกมันเสียอีก ทั้งคู่เริ่มยื่นมือเข้ามาแตะเนื้อต้องตัวโดยไม่สนใจเสียงขัดขืนของหญิงสาว “อย่า... อย่ามายุ่งกับฉัน... ออกไป อือ!” เสียงของเธอถูกกลืนหายเมื่อฝ่ามือใหญ่ปิดปากลงอย่างเฉียบพลัน ร่างเล็กเริ่มทรุดฮวบด้วยแรงที่กำลังหมดลงทุกขณะ “ยาอีกิ่งนี่ของมันแรงจริงๆ…” หนึ่งในนั้นกระซิบยิ้มเหี้ยมให้กัน สายตาเหลือบมองรอบตัวอย่างระแวดระวัง ก่อนจะพยักหน้าให้กันอย่างรู้ใจ ร่างชายหนุ่มทั้งสองช่วยกันอุ้มอลิสามายังโรงจอดรถที่อยู่ไม่ไกลนัก แม้ออลิสาจะพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็ไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนผู้ใหญ่ เธอแทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลยสักนิด จะร้องขอความช่วยเหลือก็ถูกฝ่ามือหยาบกร้านปิดปากไว้แน่น ความรู้สึกหนาวเยือกแล่นผ่านกระดูก น้ำตาเม็ดใสไหลลงจากหางตาด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “จะทำอะไรกับเด็กของฉัน” เสียงทุ้มนิ่งเรียบแทรกผ่านความเงียบ ทำให้ทั้งสองชะงัก อลิสาเบิกตากว้าง เธอจำเสียงนี้ได้…วินาทีนั้นร่างเล็กก็พยายามใช้แรงสุดท้ายดิ้นรนอีกครั้ง พร้อมกวาดตามองหาต้นเสียง “ช-ช่วยหนูด้วย...อือ อ่วย อ้วย...” เสียงร้องขาดห้วงเมื่อถูกมือหนาปิดปากอีกครั้ง คราวนี้แน่นยิ่งกว่าเดิมราวกับต้องการเร่งรีบให้เรื่องจบลง “เด็กอะไรของมึง นี่เพื่อนกู” หนึ่งในชายหนุ่มว่าอย่างไม่แยแสด้วยท่าทีอวดดี “ปล่อยเธอ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน” เสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เข้มและเย็นราวกับคมมีด ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นคำเตือนครั้งสุดท้าย อลิสาส่งสายตาไปที่เจ้าของเสียงนั้นทันที ใบหน้าของเขาปรากฏในความสลัวใต้แสงไฟเพียงดวงเดียว... เป็นเขาจริงๆ คนที่ซื้อเธอเมื่อไม่กี่วันก่อน… ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากอีกฝั่งของลานจอดรถที่ไร้ผู้คน กลุ่มชายร่างยักษ์ในชุดสูทดำกรูกันเข้ามารวดเร็วราวกับฝูงหมาป่าที่เห็นเหยื่อ พวกเขาแยกตัวเป็นสองข้าง ล็อกแขน ลากกระชากผู้ชายทั้งสองที่กำลังรุมร่างอ่อนแรงของอลิสาอย่างไร้ปรานี “เฮ้ย! อะไรวะ ปล่อยนะโว้ย!” เสียงตะโกนลั่นของชายคนหนึ่งดังสนั่นเมื่อถูกดึงแขนไพล่หลังอย่างแรง “รู้ไหมว่าพ่อกูเป็น ใคร! พวกมึงกล้าเหรอ!” เขาแผดเสียงขู่ฟ่อ ร่างสะบัดไปมาราวกับงูที่กำลังจะถูกฆ่า แต่ไม่มีใครสนใจ การ์ดอีกคนรวบตัวอีกคนไว้ได้เช่นกัน ดันเขากระแทกกับผนังคอนกรีตของโรงจอดรถอย่างไม่สนใจเสียงโวยวาย อลิสาถูกดึงออกจากมือของพวกนั้น ร่างเล็กเซล้ม แต่ทันทีที่เธอกำลังจะทรุดลงกับพื้น อ้อมแขนแกร่งคู่นั้นกลับยื่นมารับไว้ได้ทันพอดี เธอเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าคมเข้มเงียบขรึม ดวงตาดำสนิทคู่นั้นสะท้อนแสงไฟโรงจอดรถวับวาว…เย็นชาแต่มั่นคง อลิสาแทบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ น้ำตาเอ่อคลอเต็มสองตา “ช่วย…หนูด้วย หนู…ร้อน หนูไม่ไหว…” เสียงของเธอสั่นเครือจนแทบเป็นเสียงกระซิบ มือเล็กกำเสื้อของเขาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบเหมือนจะลุกไหม้ ทั้งเหนื่อยล้า ทั้งปั่นป่วน แต่เพียงแค่ซุกหน้าลงบนอกเขา…เธอก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันที เขาก้มลงมองหญิงสาวในอ้อมแขน ดวงตาคมกริบวาบวาวด้วยแววโกรธเกรี้ยว แล้วหันไปสั่งเสียงเย็นเยียบแต่เด็ดขาด “โยนมันออกไป อย่าให้พวกมันเข้ามาทำระยำที่คลับของกู” เสียงเขาไม่ได้ดัง แต่กลับหนักแน่นจนคนฟังต้องชะงัก การ์ดทุกคนพยักหน้ารับคำโดยไม่ต้องเอ่ยซ้ำ พวกเขาลากสองหนุ่มที่ยังตะโกนสบถไม่เลิกออกจากโรงจอดรถทันที ร่างสูงอุ้มเด็กสาวขึ้นมาแนบอกแน่น ก่อนจะสาวเท้ายาวๆ กลับเข้าไปในไนต์คลับที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่ เสียงดนตรีอันคุ้นเคยยังคงดังแทรกออกมาจากด้านใน แต่บัดนี้ในอกของเขามีสิ่งหนึ่งที่สำคัญกว่าเสียงเพลงใดๆ เขากดลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด โซนไพรเวทที่มีเพียงคนกลุ่มสนิทเข้าถึงได้ อลิสามีเหงื่อซึมตามไรผม แก้มแดงจัดจากพิษที่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ในอ้อมแขนของเขา เธอเบาเกินไป...เบาจนรู้สึกว่าแค่ถอนใจแรงๆ อาจสลายหายไปได้เลย “เฮ้ย! ไหนบอกจะออกไปสูบบุหรี่แป๊บเดียววะ ทำไมกลับมาพร้อมสาวสวย โอว…” เสียงมาวินดังขึ้นทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างของเพื่อนรักที่ยืนอยู่พร้อมแก้วเหล้าในมือมองมาอย่างตกใจและขำขันปนกัน เขาเดินตรงเข้ามาเพ่งมองหญิงสาวในอ้อมแขนของไบรอัน “โห สวยนิหว่า…” ดวงตาเรียวรีของมาวินจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มที่แม้จะไม่ได้แต่งเติมมาก แต่กลับสวยอย่างน่าประหลาด ยิ่งเธออยู่ในสภาพเปราะบางแบบนี้ ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณของผู้ชายได้ไม่ยาก “อย่ามอง” เสียงทุ้มเข้มของไบรอันขัดขึ้นทันที ดวงตาคมตวัดมองเพื่อนรักอย่างจริงจัง “กลับไปก่อน กูมีเรื่องต้องเคลียร์” “เคลียร์บนเตียงอะดิ?” มาวินยักคิ้วล้อ ทว่าพอเห็นสีหน้าของไบรอันที่จริงจังผิดปกติ จึงไม่พูดอะไรต่อ เขาอาจจะล้อเพื่อนเล่นเป็นปกติ แต่เขารู้ดีว่าเพื่อนไม่เคยอุ้มผู้หญิงกลับห้องต่อหน้าต่อตาแบบนี้มาก่อน “ก็ได้ๆ เอ่อ...เบาๆ หน่อยละกัน ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ เดี๋ยวช้ำหมด” เขาว่าแล้วก็ถอยออกไป ปล่อยให้ไบรอันเดินผ่านไปยังห้องส่วนตัว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more