“ฉัน… ฉัน…” ไบรอันพูดไม่ออก
คำพูดของเธอเหมือนมีดที่กรีดลึกลงกลางหัวใจ
เขาถูกอารมณ์โกรธครอบงำ จนเผลอตัดสินเธอโดยไม่คิดไตร่ตรอง ไม่แม้แต่จะถามไถ่ข้อเท็จจริง
อลิสาไม่อยากฟังคำบริภาษจากเขาอีกต่อไป หญิงสาวหันหลังวิ่งขึ้นไปยังห้องนอนด้วยหัวใจที่แตกสลาย
เสียงประตูปิดดัง ปัง! เป็นเหมือนฉากสุดท้ายของการทะเลาะที่ไม่มีผู้ชนะ
เธอทิ้งตัวลงบนเตียง ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเงียบ ๆ ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีแรงแม้แต่จะคร่ำครวญ
เขาควรเป็นคนที่เข้าใจเธอที่สุด… แต่กลับเป็นคนที่เหยียบย่ำเธอซ้ำ เหมือนยื่นมือมาดึงเธอขึ้นจากดิน แล้วผลักเธอกลับลงไปอย่างไร้เยื่อใย…
แกร็ก...
เสียงลูกบิดประตูถูกหมุนเบา ๆ ก่อนที่บานประตูห้องนอนจะถูกเปิดออก เงาร่างสูงใหญ่ของไบรอันปรากฏขึ้น
เขาเดินเข้ามาช้า ๆ ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ความรู้สึกผิดเกาะกุมอยู่เต็มอก เขารู้ดีว่าเขาเป็นฝ่ายผิด ผิดที่ใจร้อนเกินไป ผิดที่ปล่อยให้ความหึงหวงบัง
